Χάρμα οφθαλμών και ψυχής
ο παραμυθένιος κόσμος του Καϊάφα της παιδικής ψυχής μας.
Ενας παραδεισένιος τόπος αναψυχής που μας καλεί να τον γευτούμε με όλες
τις αισθήσεις μας.
Πάντα διψάμε για γαλανό ουρανό και κουβαλάμε στη βαλίτσα μας φέτες του
Και στήναμε, θυμάμαι, το σκηνικό του παραμυθένιου κόσμου μας και συναρμολογούσαμε το μαγικό παζλ:
πράσινο στο μπλε, θάλασσα σε λίμνη, βουνό στα χνάρια του ήλιου, σπήλαιο με νύμφες μυθικές,
νερά ιαματικά να ζευγαρώνουν με τα πελαγίσια. Και εμπειρίες ζωής, αθάνατες εμπειρίες καταμεσής στο φυσικό περιβάλλον με το υγρό στοιχείο. Αστείρευτη πηγή χαράς, γνώσης και ψυχικού πλούτου
η Νερένια Πολιτεία του Καϊάφα με τις ποταμίδες κόρες στις σπηλιές, τις Ανιγρίδες νύμφες να χορεύουν παρέα με τον Πάνα και να τραγουδούν για τους Ολύμπιους θεούς.
Και παραδίπλα ο γιος του Ωκεανού, ο Αλφειός ποταμός, ερωτοτροπώντας με την αγαπημένη του Αρέθουσα, να διασχίζει το πέλαγος για χάρη της και να καταφθάνει ώς τη νήσο Ορτυγία. Χάρμα οφθαλμών και ψυχής ο παραμυθένιος κόσμος του Καϊάφα της παιδικής ψυχής μας. Ενας παραδεισένιος τόπος αναψυχής που μας καλεί να τον γευτούμε με όλες
τις αισθήσεις μας.
Πάντα διψάμε για γαλανό ουρανό και κουβαλάμε στη βαλίτσα μας φέτες του. Κουβαλάμε τις αναμνήσεις μας και νοσταλγούμε να επιστρέφουμε στην ομορφιά που μας ανάθρεψε ! Στη χρωματική πανδαισία της λιλιπούτειας ζωής μας που μας γαλούχησε με το νάμα της πιο αυθεντικής μάνας, της ουσίας φύσης. Τι να πρωτοθυμηθώ, τι να σας αφηγηθώ και τι να ομολογήσω! Το ασίγαστο θρόισμα τ’ ανέμου που ταξίδευε από το γειτονικό Ζάντε και σκόπευε τις καταπράσινες κουκουναριές στο δάσος της Στροφιλιάς; Τσίριαζαν, θυμάμαι, οι ξερές πευκοβελόνες κάτω από τα γυμνά μας πέλματα που μύριζαν ρετσίνι, ιδρώτα και θαλασσινή αρμύρα.
Κι εκείνο το βαρκάκι, η βενζινάκατος, αγκομαχούσε μεταφέροντας τους λουόμενους από το Νησάκι της Λίμνης με τα αρχοντικά ξενοδοχεία απέναντι στο βραχώδες σπήλαιο για τα ιαματικά θειούχα λουτρά της ευεξίας. Ανακαλώ στη μνήμη το τρένο της καλοκαιρινής ζωής μας
που σφύριζε διασχίζοντας τον πευκιά και κατέβαζε, θυμάμαι, ένα τσούρμο από μικρά παιδιά και καραβάνια από ατίθασα νιάτα.
Και ξεχύνονταν αλλόφρονα στην αμμουδιά, ημίγυμνα και ξυπόλητα για να αρπάξουν όλη τη ζωή που τους αναλογούσε. Ορμούσαν, ουρλιάζοντας από ενθουσιασμό και σφρίγος στα αφρώδη κύματα.
Και κρύβονταν, σαν σύγχρονοι πειρατές, στο μεσαιωνικό μνημείο της ΚΑΖΑΡΜΑ ,
τρομάζοντας με πολεμικές ιαχές τους ανυποψίαστους λουόμενους. Τι να σας διηγηθώ; Για το μερακλίδικο ταβερνάκι με τις μαμαδίστικες μυρωδιές, για τις λαίμαργες ψαρομπουκιές
συνοδεία ούζου και τις τοπικές γαστρονομικές απολαύσεις δίπλα από τον σταθμό του τρένου;
Έκσταση οι διακοπές για τους τουρίστες. Με διαμονή στο ελεύθερο κάμπινγκ, λαχταρούσαν να οργώνουν την περιοχή κάτω από τον καυτό ήλιο, τις τροπικές αμμουδιές και τις χρυσαφένιες παραλίες. Μια ολόκληρη αποικία από φυτευτές σκηνές ζουζούνιζε τη νύχτα μέσα στα δροσερά πεύκα.
Να μιλήσω για την πρωτοποριακή – για την εποχή – παραλία των τολμηρών γυμνιστών, για τα γαμήλια ταξίδια και τους ζωηρούς έρωτες που αναπαύονταν στις γοητευτικές αμμοθίνες ; Για τις χελωνοφωλιές, εκεί που κούρνιαζαν για να αφήσουν τα πολύτιμα αυγά τους οι καρέτα – καρέτα ;
Για τις αυτοσχέδιες γούρνες που λάξευαν στη λάσπη οι γιαγιάδες για να βιώσουν τα θεραπευτικά λασπόλουτρα στη «Λούμπα» της λίμνης και στην παραλία με τα ζεστά αμμόλουτρα; Αξιες και οι ανοιχτόκαρδες συντροφιές που γλεντούσαν την Πρωτομαγιά και απολάμβαναν το πρώτο τους μπάνιο. Κι έρχονταν και οι έναστρες νύχτες του καλοκαιριού με τις φωτιές δίπλα στο κύμα
και τα ψημένα μάγουλα απ’ τον ήλιο να τα μαστιγώνει η θαλασσινή αύρα και το αεράκι από τον βραχώδη Λαπίθα. Ψαρόβαρκες και ανεμότρατες, μπάλιζες, πουλιά άγριας ορνιθοπανίδας ανάμεσα στους πυκνούς καλαμιώνες και κύκνοι στη λίμνη, ψάθινες καλύβες στην άμμο, γκαζιέρες για πρόχειρα φαγητά, λιοκαμένα κορμιά με δροσερά όνειρα συμπλήρωναν το παζλ στο σπουδαίο οικοσύστημα του ονειρικού Καϊάφα.
Μια ζωντανή πολιτεία της φύσης που χόρευε και συνεχίζει να χορεύει στους ρυθμούς των νερών, του βουνού και του μύθου. Νόστος , απέραντος νόστος ! Απέραντη και η μνήμη , δράκος που όλο μάς πισωγυρίζει στα περασμένα μεγαλεία ! Ο παραμυθένιος Καϊάφας της πλησμονής των παιδικών μας χρόνων μάς θλίβει σήμερα με την ερημοποίηση κι αποζητά την παλιά του Αίγλη ! Του το οφείλουμε για τη γερή αρματωσιά που μας έχει κεράσει. Από την προσμονή στη δράση ; Είθε !
Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου .
Φιλόλογος, συγγραφέας .
