Ομιλία Γιώργου Κοντογιάννη στη συζήτηση που έγινε στην Επιτροπή της Βουλής επί του Νομοσχεδίου «Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013- 2016»
«Κύριε Πρόεδρε,
Θα συμφωνήσω με τον εισηγητή της ΝΔ στο ότι οι εκλογές μας έδωσαν μια σαφή εντολή: Να κρατήσουμε την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ.
Όλοι όμως ήμασταν υποψιασμένοι για το ότι ο στόχος αυτός θα επιτευχθεί μόνο με κόπο, πόνο και θυσίες: Κι εμείς που ζητήσαμε την ψήφο του λαού και εκείνοι που μας ψήφισαν.
Δυστυχώς πέραν του δρόμου της Ευρώπης, εναλλακτική πρόταση για να μείνει η Ελλάδα ζωντανή δεν υπάρχει
Όμως ακόμα και τούτες τις κρίσιμες ώρες, απέναντι στη σκληρή και επώδυνη αλήθεια που οφείλουμε να λέμε στο λαό, υπάρχουν φωνές εθνικά ανεύθυνων λαϊκιστών που δίνουν ψευδείς υποσχέσεις.
Αλλά όταν εν γνώσει σου δίνεις ψευδείς υποσχέσεις σε απελπισμένους δεν διαπράττεις έγκλημα μόνο απέναντι στους απελπισμένους δημιουργώντας φρούδες ελπίδες. Διαπράττεις έγκλημα και απέναντι στην πατρίδα σου γιατί ευαγγελίζεσαι μια πολιτική που ξέρεις ότι δεν μπορεί να εφαρμοσθεί και όταν θα έλθεις στην εξουσία δεν θα έχεις να διαχειρισθείς μόνο τα προβλήματα αλλά και την κοινωνία που μάταια θα ελπίζει και την οργή της, που θα είναι πλέον αδύνατον να αντιμετωπίσεις.
Κατανοώ τη διστακτικότητα ορισμένων συναδέλφων να στηρίξουν τα σκληρά και επώδυνα μέτρα. Ούτε κι εμείς το πράττουμε ελαφρά τη καρδία. Μένουμε όμως στη δέσμευση του Πρωθυπουργού ότι θα είναι τα τελευταία μέτρα.
Όμως θα πρέπει να αναλογισθούμε τι είναι πιο σκληρό:
Να περάσουν τα μέτρα και στη διάρκεια του χρόνου να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να διορθώσουμε όσα από αυτά είναι άδικα ή να «κατεβάσουμε, ως χώρα, ρολά»;
Να κόψουμε μισθούς και συντάξεις ή να μην έχει τη δυνατότητα το κράτος να πληρώσει καν μισθούς και συντάξεις;
Ορισμένοι από τους διαφωνούντες συναδέλφους είναι οι ίδιοι που στο παρελθόν στήριξαν πολιτικές οι οποίες οδήγησαν στη σημερινή τραγωδία.
Τώρα όλοι καλούμεθα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για το μέλλον της χώρας.
Και όσο κι αν ακουσθεί σκληρό, έχουμε δύο επιλογές:
1. Τον ξαφνικό θάνατο
2. Τον αγώνα για επιβίωση της Ελλάδας
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ο λαός μας ζητά να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την επιβίωση της χώρας θέτοντας στο περιθώριο τη δική μας πολιτική επιβίωση.
Λέτε όλους αυτούς που αγωνιούν αν στο τέλος του μήνα πάρουν μισθό ή σύνταξη να τους νοιάζει αν εγώ ή οποιοσδήποτε από εμάς θα εκλεγεί και πάλι βουλευτής στην επόμενη Βουλή;
Το αντίθετο θα έλεγα.
Κι εκείνοι που δεν θα πουν την αλήθεια, εκείνοι που θα φανούν κατώτεροι των περιστάσεων και δεν θα τολμήσουν ή θα αποδειχθούν ριψάσπιδες θα τιμωρηθούν από το λαό. Γιατί με άλλη εντολή εξελέγησαν και άλλη πολιτική ακολουθούν.
Θα πρέπει όμως να γνωρίζουν και κάτι ακόμα όσοι αρνούνται να δουν την πραγματικότητα.
Η άρνηση και οι παλινωδίες ευνοούν μόνο τους τυχάρπαστους λαϊκιστές του λόμπυ της δραχμής
Όλους εκείνους που έχουν ήδη τα χρήματά τους στο εξωτερικό και καραδοκούν για να εξαγοράσουν τα πάντα για ένα κομμάτι ψωμί.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι αν σήμερα δεν τολμήσουμε, θα βρεθούμε εκτός Ευρώπης. Και όταν ?σύντομα, όπως οι διεθνείς εξελίξεις δείχνουν- οι άλλοι θα βρίσκουν συνολική λύση στο οικονομικό πρόβλημα της Ευρώπης, εμείς θα είμαστε στη γωνία απομονωμένοι και αυτό σε μια περίοδο γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην περιοχή μας.
Πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι η λύση του οικονομικού προβλήματος της χώρας θα έλθει μέσα από την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση της παραγωγικότητας, που μόνο με την ενδυνάμωση της ιδιωτικής οικονομίας μπορεί να επιτευχθεί.
Θέσεις εργασίας μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να δημιουργήσει και την παραγωγικότητα, και κατά συνέπεια το ΑΕΠ μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να το αυξήσεις
Εκείνο που χρειάζεται λοιπόν η χώρα είναι ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης και μέτρα που θα το ενισχύουν
Εμείς, οι πολιτικοί, τα κόμματα, πρέπει να τολμήσουμε ένα νέο συμβόλαιο με το λαό που θα στοχεύει στα εξής:
1. Να μπει φρένο στον κατήφορο και να εισέλθει η χώρα στο δρόμο της σταθερότητας που θα οδηγήσει στην ανάκαμψη και στην ανάπτυξη της οικονομίας
2. Να αποκαταστήσουμε, με την πρώτη ευκαιρία, τις αδικίες σε βάρος των αδυνάμων, ασκώντας μια κοινωνική πολιτική που θα αποτελέσει ανάχωμα στη στροφή του λαού προς τα άκρα.
Για να συμβεί αυτό πρέπει κ. Υπουργέ να ακολουθήσουμε την αντίθετη πορεία από εκείνη που ακολουθήσαμε από τη μεταπολίτευση και ύστερα, με αποτέλεσμα να φθάσουμε στο σημερινό χάλι.
Πρέπει να ενισχύσουμε τον ιδιωτικό τομέα με κανόνες σταθερούς και δίκαιους που θα θέτει το κράτος και όχι να ενισχύουμε το κράτος με κανόνες που έθεταν ορισμένοι ιδιώτες.
Κλείνοντας, θέλω να ενώσω τη φωνή μου με όσους έθεσαν το θέμα των συντάξεων εκείνων που έχουν αναπηρία άνω του 80%.
Προς Θεού κ. Υπουργέ!!! Ας δείξουμε κοινωνική ευαισθησία. Τα 3ο εκατ. ευρώ που απαιτούνται ας κοπούν από οπουδήποτε αλλού. Χωρίς «παντεσπάνι» κάποιοι θα μπορέσουν να ζήσουν. Χωρίς ψωμί όμως οι ανάπηροι δεν θα μπορέσουν να ζήσουν.
Τέλος, σας παρακαλώ να δείτε θετικά τις τροποποιήσεις που σας ενεχείρησα και αφορούν στη λειτουργία των ΚΕΚ
Το να αλλάζουμε τους όρους παιχνιδιού την ώρα που βρίσκονται σε εξέλιξη προγράμματα που φθάνουν τα 200 εκατ. δεν βοηθάμε στην απορρόφηση κονδυλίων από το ΕΣΠΑ. Αντίθετα τους μόνους που βοηθάμε είναι τους λίγους και φαντάζομαι ότι κάτι τέτοιο είναι ξένο προς τις αντιλήψεις σας».
