Στην ΕΘΝΙΚΗ μας που πήγε στους 16 (με μόνο 6 ευρωπαικές μέσα σε αυτές, κι έξω άλλες, πολύ μεγάλες) και μια …ανάσα πριν τους 8 του κόσμου, ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΠΡΑΒΟ!!! Την ΑΓΑΠΑΜΕ και θα την ΑΓΑΠΑΜΕ, όλο και πιο πολύ.
ΟΛΗ χώρα που έμεινε συντονισμένη και …καρφωμένη!!! Γυναίκες, μανάδες, γιαγιάδες, ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ! Ξάγρυπνοι (λες και – χτύπα ξύλο – είχαμε …πόλεμο)!!!
Οι ιαχές στο γκολ (και σε αυτό το ματς, όπως και στο προηγούμενο) να …ΣΚΙΖΟΥΝ τον αέρα, από άκρη σε άκρη της χώρας, είναι από μόνες τους …τρομερή ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ!!!
Η ΠΙΚΡΑ για τη χαμένη ευκαιρία, είναι κι αυτή μέσα στο …παιχνίδι!
Από τη μια χαρά για εκεί ψηλά που φτάσαμε, από την άλλη πίκρα γιατί πραγματικά μορούσαμε κι ακόμα ψηλότερα!
Τουλάχιστον, τα κλάματα δείχνουν ότι εχουν απαιτήσεις πλέον κι οι ίδιοι οι διεθνείς μας…
Η Εθνική μας έκανε υπερήφανους ακόμα μια φορά, όμως μας απογοήτευσε (δικαιολογημένα) ο ΤΡΟΠΟΣ που αποκλειστήκαμε. Σίγουρα πιο πολύ …ΕΜΕΙΣ χάσαμε, και φυσικά ΠΡΙΝ τα πέναλτι (κι όχι σε αυτά, απλά αυτά έκαναν πιο ψυχοφθόρο το όλο …έργο), παρά μας κέρδισαν οι άλλοι…
Μπορούμε να πούμε (και ήδη λέμε) ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ. Ας τα κάνουμε …ΛΙΓΟΤΕΡΑ, και πιο ΟΥΣΙΩΔΗ!
* * * Όπως ότι εκεί που φτάσαμε ΣΑΦΩΣ έπαιξε ρόλο ότι βρεθήκαμε σε αυτή τη συγκυρία – γενικότερα του Μουντιάλ – χωρίς κεντρικούς επιθετικούς, αφού Μήτρογλου και Γκέκας έπαιζαν (κυριολεκτικά) σαν παλαίμαχοι… Κάτι που είχαν δείξει και στα φιλικά, αλλά και στα τρία προηγούμενα ματς εκεί…
Ο πρώτος εξακολουθεί να είναι …εντελώς άλλος παίκτης μετά τον τραυματισμό, μια σκιά του εαυτού του, και είναι να …τρελαίνεσαι σκεπτόμενος τον ίδιο παίκτη του Champions Leauge και των μπαράζ με Ρουμανία, κ.τ.λ. μέχρι και το Δεκέμβριο, που αυτά τα τελειώματα τα είχε για την πλάκα του…
Ο δεύτερος έδειξε πλήρως το πόσο ΠΙΣΩ είναι πλέον από αυτό το επίπεδο, χαρακτηριστικά σε εκείνη τη φάση που ο Κατσουράνης του βγάζει την κάθετη πάσα την οποία ζήτησε αλλά η προσπάθειά του να τη φτάσει θύμισε …τοπική κατηγορία
(δεν με ενδιαφέρει το ότι έχασε το πέναλτι, αυτά γίνονται ειδικά όταν το αντίπαλο τέρμα είναι τόσο καλό, και δεν ήταν και κακοχτυπημένο – η φυσική και γενικότερη του κατάσταση κι αυτού όμως είναι θέμα…
“ΑΝ” λοιπόν ήταν λίγο, έστω, καλύτερα, αυτοί οι δύο… Ή έστω ΕΝΑΣ από τους δυο… Και προσθέτουμε (αν θέλετε) και το Σαλπιγγίδη – επίσης πίσω από το συγκεκριμένο επίπεδο πλέον – και ειδικά στη φάση πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου…
* * * Κι όπως βέβαια έπαιξε ρόλο ότι βρεθήκαμε σε αυτή τη συγκυρία σχεδόν ΧΩΡΙΣ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ! Ο οποίος άλλωστε στο συγκεκριμένο ματς (δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο άλλωστε και στα άλλα που έπαιξε σε αυτή τη χρονική φάση…), φέρει τεράστια ευθύνη στο γκολ αφού πρώτα από όλα, ήταν πλήρως εκτός ΘΕΣΗΣ, πράγμα ανεπίτρεπτο. Και γι’ αυτό το ‘φαγε ΟΡΘΙΟΣ, παρότι η μπάλα πήγε τόσο σιγά… Δεν θα πω ότι έπρεπε να έπιανε και το πέναλτι που η μπάλα πέρασε λίγους πόντους από πάνω του. Θα πω όμως γενικότερα, την πραγματικότητα, δηλαδή ότι σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού ήταν θεατής, στη φάση του γκολ… συνέχισε το ίδιο (θεατής), το ίδιο και στα πέναλτι. Και σε επίσης γενικότερη ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τον άλλο τέρμα, ο οποίος έβγαζε μια ενέργεια, μια …τσίτα συνεχώς (πέραν των όποιων τεράστιων αποκρούσεων του, και σε αντίθεση με τη (σαν) νωθρότητα και άνευρη κατάσταση που έβγαζε το δικό μας παλικάρι.
Άλλο ένα “ΑΝ” λοιπόν εδώ (εφικτό όμως…)
*ΑΝ οι παίχτες της εθνικής είχαν πιο καθαρό μυαλό στην παράταση (ΕΚΕΙ ΚΡΙΘΗΚΕ ΤΟ ΜΑΤΣ), θα είχαν καθαρίσει άνετα μια ομάδα που έπαιζε με δέκα παίχτες από το 66ο λεπτό.
*ΑΝ ο Φερνάντο Σάντος είχε επίσης πιο καθαρό μυαλό, θα έβγαζε κάποιους άλλους και όχι ΜΑΖΙ τον Μανιάτη (ειδικά αυτόν) και τον Σάμαρη, κι έτσι δεν θα κοβόταν στη μέση η ομάδα. Και να μη βάλει ΜΑΖΙ και Μήτρογλου και Γκέκα…
ΔΕΝ είναι γκρίνια ή μίζερη κριτική, αλλά η… ισχύς του «αν», που – το ξαναλέμε – δεν υπάρχει ούτε στη ζωή, ούτε στο ποδόσφαιρο.
Η ρεαλιστική προσέγγιση (1)…
Με το ματς να ανήκει ήδη στην ιστορία, η ρεαλιστική προσέγγιση είναι λίγο πιο εύκολη. Και τι λέει; Ότι χάθηκε μια ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ και ιστορική ευκαιρία να βρεθεί η Ελλάδα στους 8 του Μουντιάλ!
Πότε θα μας ξαναδοθεί ΤΕΤΟΙΑ ευκαιρία; Ίσως ΠΟΤΕ.
* Παίζαμε με μια ομάδα ΑΠΟΛΥΤΩΣ στα μέτρα μας, η οποία εκπροσωπεί μια χώρα 4.253.877 κατοίκων, την Πλούσια Ακτή, η οποία βεβαίως δεν ανήκει στα μεγαθήρια του ποδοσφαίρου.
* Αγωνιζόμασταν επί 55 λεπτά με παίχτη παραπάνω, σοβαρότατο πλεονέκτημα που πέρασε ανεκμετάλευτο.
* Χάθηκαν σημαντικές ευκαιρίες να τελειώσουν όλα από την παράταση και να μη μπούμε στη διαδικασία της ρώσικης ρουλέτας, όπου όλα μπορούν να συμβούν, αφού εκεί υπάρχουν οι αστάθμητοι παράγοντες (και ειδικά εμείς, εκεί ΘΑ ΧΑΝΑΜΕ)…
Λειτουργήσαμε συνολικά με πανικό χθές. Ναι, με θέληση και πείσμα και καρδιά, αλλά ΚΑΙ με βιασύνη, πανικό, θολό μυαλό…
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, πέρα από τα πολλά ΜΠΡΑΒΟ που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δικαιούνται όλοι για τη συνολική πορεία της Εθνικής, ασφαλώς σπουδαία και αξιοπρεπέστατη.
* * * Δεν θεωρώ πως μας έλειψε πλήρως η τύχη. Υπήρχαν και κρίσιμες λεπτομέρειες του αγώνα που πήγαν υπέρ μας: Αποβολή (απολύτως σωστή), χέρι Τοροσίδη που δεν το είδε ο διαιτητής και δεν έδωσε πέναλτι, αμέσως μετά το 1-0), ισοφάριση στο 91′ (εκεί το ίδιο το …ματς σου …ΦΩΝΑΞΕ: “‘Ηρθα σε ΣΕΝΑ τώρα”…).
ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ εδώ – Επειδή τα έχουμε πει (και αναλυτικά στο facebook) για το πέναλτι που ΣΩΣΤΑ πήραμε στο προηγούμενο ματς (κι ας έσκουζαν οι ανεκδιήγητοι στο θέμα αυτό Σπυρόπουλος και Κοντός, και κάποιοι ακόμα, που άλλωστε τους διέψευσε ΞΕΚΑΘΑΡΑ το κοντινό βίντεο, λέω, έτσι για την ιστορία, ότι ήταν κι αυτό που έκανε ο Τοροσίδης με το χέρι μετά το γκολ που δεχτήκαμε (και δεν θα ήθελα με τίποτα να το έκανε αντίπαλος αμυντικός και να ΜΗΝ το έδινε υπέρ μας, θανατηφόρο θα ήτανε)…
Τώρα, να μπούμε και σε πιο … εξτρίμ καταστάσεις;;;
Μια από αυτές ήταν ότι η Κόστα Ρίκα που είχε κληρωθεί γηπεδούχος, είχε έτσι δικαίωμα επιλογής φανέλας και ζήτησε αυτή να φορέσει τις άσπρες (γούρικες για μας σαν χρώμα στις μεγάλες επιτυχίες), κι ενω αρχικά τις είχαμε ζητήσει εμείς, έγινε δεκτό το δικό τους αίτημα, ως γηπεδούχοι…
Ή μια άλλη …ψιλή λεπτομέρεια (πιο …χειροπιαστή αυτή) ήταν ότι ενω κερδίσαμε το νόμισμα πριν τα πεναλτι, επιλέξαμε να χτυπήσουμε δεύτεροι (με συνέπεια, αφού έμπαιναν όλα στην αρχή, να κυνηγάμε εμείς στο σκορ…).
Η ρεαλιστική προσέγγιση (2)…
Γι’ αυτό και ήταν εξαιρετικά ειλικρινής η τοποθέτηση του Φερνάντο Σάντος στο τέλος, όταν και μίλησε για «μέρα θλίψης»…
Ο Πορτογάλος είναι πολύ ρεαλιστής και καταλαβαίνει απόλυτα ότι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία για πρόκριση, αυτή που θα έκανε την πορεία μεγαλειώδη!!!
Ήταν ο ίδιος που μίλησε για έλλειψη καθαρού μυαλού στην παράταση, ΕΚΕΙ που χάθηκαν ΟΛΑ. Χάθηκε στην παράταση το ματς αυτό (δυστυχώς). Ή και στην κανονική διάρκεια (αν θέλετε κάποιοι). ΟΧΙ στα ΠΕΝΑΛΤΙ!
Και καταλαβαίνω, όσο περνά η ώρα (και …ξελαμπικάρει και το μυαλό…) ότι ο Σάντος είχε ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ακριβώς με τη λήξη της παράτασης, αυτό που είχα κι εγώ στο μυαλό μου. Ότι τα πέναλτι, απλά…δεν υπήρχαν! Το ματς είχε λήξει στο 120’…
Ότι και να γινόταν εκεί, με την εξέλιξη που είχε προηγηθεί (ισοφαρίσαμε εμείς στο 91′ και τα είχαμε μετά ΟΛΑ στα πόδια μας), αφού δεν το αξιοποιήσαμε και πήγαμε εκεί, είχαν τελειώσει τα πάντα…
Και με καλύπτουν κι αυτά τα λόγια του: “Από αυτά τα τέσσερα χρόνια θα τα θυμάμαι όλα. Πετύχαμε πολλά πράγματα. Σήμερα όμως δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό. Είναι μια μέρα θλίψης. Και αυτό γιατί πίστευα πάρα πολύ στην πρόκριση. Αυτό που μας έλειπε στην παράταση ήταν ότι δεν είχαμε καθαρό μυαλό. Είχαμε τις καλύτερες προϋποθέσεις αλλά είχαμε ανορθόδοξο τρόπο”…
Φυσικά γι’ αυτό το λόγο είναι εντελώς άδικο, να πέφτει το …ανάθεμα στον Φάνη Γκέκα για το κρίσιμο τέταρτο πέναλτι. Σε ανάλογη θέση άλλωστε έχουν βρεθεί στο παρελθόν πολύ μεγαλύτεροι παίχτες, κάποιοι μάλιστα τεράστιου βεληνεκούς. Γι’ αυτόν απλά ισχύουν όσα προαναφέρθηκαν (άλλο το ένα, άλλο το άλλο)…
Η ρεαλιστική προσέγγιση (3)…
Επίσης:
Στο ματς αυτό ΔΕΝ πέσαμε “ηρωικώς μαχόμενοι”, και κάτι τέτοια. Ναι παλέψαμε πολύ, ναι το θέλαμε πολύ, (με τα όποια μειονεκτήματα, κ.τ.λ., και όσα προαναφέρθηκαν) αλλά (επίσης), άλλο το ένα, άλλο το άλλο…
Ηρωικοί (σαν χαρακτηρισμός) αυτή τη φορά, ήταν οι αντίπαλοι μας που έπαιξαν με δέκα (δικαίως), για σχεδόν μία ώρα, άντεξαν παρά το μειονέκτημα αριθμητικά, και πήγαν το ματς στα πέναλτι, όπως ήθελαν, ποντάροντας στον σπουδαίο τερματοφύλακα τους.
Στην πραγματικότητα, αυτή τη φορά, οι Κοσταρικανοί μας έδειξαν (με σκληρό τρόπο…) πως είναι να είναι κάποιος χειρότερος από σένα, αλλά τελικά να σε κερδίζει. Το έχουμε κάνει πολλές φορές κι εμείς.
* Ωστόσο, εν κατακλείδι, που λέγανε κι οι παλιοί, έτσι όπως πήγε το πράγμα ήταν πραγματικά κρίμα κι άδικο για την ομάδα μας που πάλεψε πολύ στο χορτάρι και είχε ΑΥΤΗ την ευκαιρία να περάσει στους 8. Και θα ήταν το απολύτως ΛΟΓΙΚΟ το να προκριθεί, σε μια – επαναλαμβάνω – ανεπανάληπτη ευκαιρία που ίσως δεν παρουσιαστεί ποτέ ξανά στο μέλλον.
Ας είναι. Η Εθνική έδωσε πολλά σ’ αυτό το πολύ μεγάλο τουρνουά, πήρε και πολλά.
Πέρα από την εκτίμηση πολλών ξένων (αυτή τη φορά…), πολλά από τα παιδιά πήραν τεράστιες εμπειρίες, εξαιρετικά μαθήματα για το άμεσο μέλλον, τέτοια που να τους βοηθήσουν να μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο μαζί με την Εθνική ομάδα.
Και ναι, ήταν υπέροχο να βλέπει κανείς την Εθνική να μην έχει το ρόλο απλού διεκπεραιωτή ή κομπάρσου, αλλά να χτυπάει ΑΝΟΙΧΤΑ και στα ίσα τα παιχνίδια, όπως έγινε με την Ακτή Ελεφαντοστού και την Κόστα Ρίκα.
* * * Μην ξεχνάμε ότι γενικότερα η ΕΘΝΙΚΗ μας ποδοσφαίρου (που ως γνωστόν, αυτή δεν έχει οπαδούς, ή για την ακρίβεια έχει μόνο ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ σε σχέση με τις …ομαδάρες των συλλόγων, που σε αυτές μάλιστα οι οπαδοί συγχωρούν πάρα πολλά, ενω στην ΕΘΝΙΚΗ δεν συγχωρούν σχεδόν τίποτα), είναι ουσιαστικα μια ομάδα μικρών, άντε μετρίων, δυνατοτητων. Αυτό είναι το μπόι μας, μέχρι εκεί είναι (αυτή ειδικά) η φουρνιά των τωρινών παικτών μας…
Άρα, ΤΙ (θεωρητικά έστω) να ανταπαρατάξουμε εμείς στην ανωτερότητα, πολλών άλλων ομάδων, ακόμα και των αντιπάλων μας στον αρχικό Όμιλο; Που αν συγκρίνεις (και) τους παικτες έναν προς έναν, βγάζεις συμπεράσματα…
Κάναμε αυτή την πορεία, με τα όποια παραπάνω μειονεκτήματα, και γενικά με παίκτες που αποτελουν την τωρινή Εθνικη, οι οποίοι δεν ειναι (δυστυχώς) παίκτες που διακρίνονται για τα …σπουδαία τεχνικα τους προσόντα, ή την ταχύτητα τους, κι ούτε στους συλλόγους τους διακριθηκαν για κάτι τέτοιο…
Προέρχονται δε, κι από μέτριες (τουλάχιστον…) σεζόν οι περισσότεροι…
Ας τα κοιτάμε όλα, αναλογιζομενοι ΚΑΙ ποιό ποδόσφαιρο, ποιάς χώρας, αντιπροσωπεύουν αυτοί οι παίκτες. Και ας το αντιπαραβάλουμε αυτό το ποδοσφαιρο που αντιπροσωπεύουν και με το τι έχουν καταφέρει…
Τες πάντων, προχωράμε!!! Η ζωή συνεχίζεται, όπως και το ποδόσφαιρο. Και είναι σπουδαίο ότι δείξαμε πως: Μπορούμε κι άλλα, ακόμα περισσότερα!!! Αρκεί να μαθαίνει κανείς και να βελτιώνεται συνεχώς. Το απαιτεί και η ίδια η ζωή…
Να δούμε και με το νέο τεχνικό, τον Ιταλό Κλαούντιο Ρανιέρι, και πάμε για Ευρω 2016.
* * * Έτσι κι αλλιώς (ευτυχώς, για τους περισσότερους, και πριν το Μουντιάλ, και μετά από αυτό) έχουμε πάντα δυο ομάδες στην καρδιά μας…
Τη μία γιατί είναι η δική μας!
Την άλλη γιατί είναι η Ελλάδα μας!
ΕΛΛΑΣ ΟΛΕ ΟΛΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΥΓ. 1 Κρατάμε το ότι …ψηλώσαμε και μεγαλώσαμε τόσο, που όταν βρέθηκε μια …αντίστοιχη “Ελλάδα” να μας την κάνει, αυτό μας πονάει τόσο, αλλά είναι απόδειξη ΜΕΓΕΘΟΥΣ!!!
ΥΓ. 2 ΜΕΓΑΛΕ Αρχηγέ, “Τυπάρα” ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗ σε ευχαριστούμε για όλα!!! Δικαιούσαι ΤΙΜΗΤΙΚΟΤΑΤΗ θέση στο πάνθεον των ΜΕΓΑΛΩΝ του Ελληνικού ποδοσφαίρου
Νάσος Σκούρας – Πύργος
