Απεβίωσε η Πυργιώτισσα νομικός Άγκυ Λιούρδη

Φθινόπωρο 2012, ήδη σκοτάδι στη Μασσαλίας και στη Σόλωνος, σε μια ασφυκτικά γεμάτη Αίθουσα 1 του Νέου Κτηρίου της Νομικής Σχολής Αθηνών ήταν η πρώτη επαφή του Α’ Κλιμακίου εκείνου του ακαδημαϊκού έτους με το Γενικό Ποινικό Δίκαιο. Την ευεξήγητη γοητεία και το δέος που ασκεί το Ποινικό Δίκαιο σε κάθε πρωτοετή φοιτητή Νομικής η Άγκυ Λιουρδη φρόντισε από την πρώτη στιγμή που διέσχισε την αμφιθεατρική αίθουσα με τον πληθωρικό της τρόπο και το αμίμητο, απαράμιλλο προσωπικό της στυλ να μετουσιώσει σε τελετή μύησης σε έναν κόσμο προκλήσεων γνώσης και τόλμης. Πέρα από τα στείρα ειωθότα και το ενίοτε πνιγηρό ακαδημαϊκό περιβάλλον.

Ακαταγώνιστη θεράπων της νομικής σκέψης, γνήσια διάκονος της παιδευτικής διαδικασίας, ανατρεπτική πολέμιος της από κάθ’ έδρας πολιτικής ορθότητας.

Σε εκείνο το πρώτο μάθημα ήρθε και η πρώτη μας “επεισοδιακή” γνωριμία, η οποία εν συνεχεία εξελίχθηκε σε βαθιά εκτίμηση και οικογενειακή σχέση. Για κάμποση, μάλλον, ώρα είχα πιάσει “ψιλή” κουβέντα με συνάδελφο χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία για το τι εστί “πράξη” στην δογματική του Ποινικού Δικαίου, όταν εντελώς απρόσμενα με αυτήν την μπάσα, βραχνή, παιγνιώδη αλλά σε κάθε περίπτωση υποβλητική φωνή μού απευθύνει το λόγο αφού είχε ανάψει ήδη ένα τσιγάρο πριν το τελευταίο προλάβει να σβήσει: “εσείς, ο ωραίος άντρας, στην τέταρτη σειρά, που ενοχλείτε τις συναδέλφους σας, θέλετε να μας δώσετε μια απάντηση στο ερώτημα;”, το οποίο, βέβαια, δεν είχα ακούσει ποτέ. Έκτοτε για τα περισσότερα μαθήματα ήμουν ο μόνιμος Α – “θύμα” της σε κάθε τυποποίηση ποινικού αδικήματος του ΠΚ.

Με κοινή καταγωγή από την Ηλεία διαπιστώσαμε αργότερα ότι ο αείμνηστος παππούς μου Στυλιανός Στυλιανόπουλος υπήρξε φίλος του αείμνηστου Στρατηγού πατέρα της Σπυρίδωνος Λιούρδη, ενός αστού ευπατρίδη με αρχοντικό χαρακτήρα. Συνήθιζαν να πίνουν τον καφέ τους και να αναλύουν τα τοπικά τεκταινόμενα στα παλιά κλασικά στέκια της Κεντρικής Πλατείας του Πύργου. Πάντα με ρωτούσε με ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια και συγκίνηση για τον παππού μου και εκείνος πάντα χαιρόταν. Το δυστυχές ήταν ότι δεν κατάφεραν να γνωριστούν ποτέ από κοντά- ελπίζω ότι αυτή η εκκρεμότητα θα κλείσει πια.

Κάναμε μαζί εκλογές το 2015 στο Μουζάκι Ηλείας, επικοινωνούσαμε τακτικά αλλά σε απίθανες ώρες, με είχε προσκαλέσει πολλάκις σε αυτό το περίφημο διαμέρισμα της Ραβίνε με τη βαριά επίπλωση και την κλασική διακόσμηση αλλά και στο εξοχικό της στο Καταράχι του Πύργου με τα αμέτρητα αναμνηστικά διπλώματα και μετάλλια του Στρατηγού και μου χάρισε με ιδιότροπη αφιέρωση το βιβλίο της για την Ιατρική ποινική ευθύνη. Άλλοτε πιο σύντομες άλλοτε πιο σχοινοτενείς αναλύσεις επί παντός επιστητού- συνήθως με ένα Jack Daniel’s.

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, θα αρκεστώ, όμως, αντί επιλόγου, να αναφέρω πόσο αγαπούσε τον τόπο μας και με πόση προθυμία και αγάπη στάθηκε αρωγός σε δεκάδες φοιτητές από την Ηλεία σε όλα τα επίπεδα. Ένα διαρκές μάθημα ότι όσο ψηλά, όσο μακριά, όση ταχύτητα κι αν τρέχεις δεν πρέπει να λησμονείς από που ξεκινάς, ποια είναι η αφετηρία και οι ρίζες σου.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα στον τόπο που αγάπησε και αγαπήθηκε περισσότερο. Θα σας θυμόμαστε πάντα με αγάπη…