4 Φεβρουαρίου – Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου…

Διαβάζω για ανθρώπους..

που πάσχουν από καρκίνο και δίνουν μάχη για την ζωή τους..

για ανθρώπους που έφυγαν από αυτή την ασθένεια..

και η σκέψη μου πηγαίνει αμέσως σε ανθρώπους..

που γνωρίζω και δίνουν την ίδια σκληρή μάχη..

Άνθρωποι που έχουν την μαγκιά και το κουράγιο..

να κοιτάζουν τον Θάνατο στα μάτια και να του λένε..

“Δεν είναι ακόμα η ώρα… περίμενε”..

Βλέποντας τέτοιους αγώνες..

τέτοια δύναμη ψυχής… αναθεωρείς..

Παύεις να ασχολείσαι με χαζά πράγματα..

βλέπεις την ζωή πιο ουσιαστικά και δίνεις σημασία στο κάθε τι..

Γιατί οι ρόλοι εναλλάσσονται..

σήμερα είναι κάποιος άγνωστος σε σένα… αύριο όμως..

Τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους..

Τα άτομα εκείνα που μέχρι το τέλος δεν αφήνονται..

δεν εγκαταλείπουν… αλλά μένουν εκεί..

και αγωνίζονται μέχρι την τελευταία τους ανάσα..

για την ζωή που έζησαν και την ζωή που θέλουν να ζήσουν..

Υποκλίνομαι στο μεγαλείο τους και τον ηρωισμό τους..

Θαυμάζω όμως και τις οικογένειες τους..

τους ανθρώπους που τους κρατούν το χέρι σε κάθε βήμα..

σε κάθε στιγμή και υπομένουν τον πόνο και τα δάκρυα μαζί τους..

Δείχνουν πως η ζωή είναι άδικη..

μα η αγάπη είναι εκεί και μένει για πάντα εκεί..

στα πλαίσια της δικής της δικαιοσύνης..

Είναι πολύ δύσκολες στιγμές αυτές..

Στιγμές που σου δίνουν μαθήματα..

που καταλαβαίνεις αμέσως… μα ενστερνίζεσαι όταν ο πόνος περνά..

Μακάρι η ζωή να μην είχε τόσο ακριβό αντίτιμο..

μακάρι οι άνθρωποι να μην χρειάζονταν να βιώνουν αυτό τον πόνο..

Η ζωή είναι γεμάτη πόνο..

αδικίες και βάσανα..