Είναι κοινή διαπίστωση όλων ότι η Ελλάδα και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού «ετοιμάζονται» για τον πιο δύσκολο χειμώνα από τη μεταπολίτευση και μετά. Εύλογη οι απορίες και τα ερωτηματικά του κάθε Έλληνα πολίτη. Πως φτάσαμε ως εδώ; Τι μας έφταιξε; Μήπως φταίμε κι εμείς αφού “κατά τον κο Πάγκαλο” μαζί τα φάγαμε; Μήπως έφταιξε το μεγάλο κράτος και οι υψηλοί μισθοί; Μήπως οι «μεγάλες» κοινωνικές παροχές; Γιατί, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης και όλων όσων από κοινού με αυτήν ψηφίζουν νόμους, πολυνόμους, μεσοπρόθεσμα και εφαρμοστικούς, να μας σώσουν, σωτηρία δεν φαίνεται; Αντίθετα, κάθε μέρα που περνάει μας εκβιάζουν με νέα μέτρα σωτηρίας.
Με όλα αυτά -και πολλά ακόμα- στο νού, ορισμένες σκέψεις, έστω αποσπασματικές.
- Η κρίση δεν είναι «ελληνική» και δεν είναι κρίση χρέους. Ως προς το πρώτο σκέλος της διαπίστωσης. Υπάρχουν βέβαια ενδογενείς αιτίες που όμως διατέμνονται με αιτίες που έχουν αναφορά στη κρίση της Ε. Ε. και τη διεθνή κρίση. Οι ρίζες της κρίσης του ευρώ -έτσι όπως αυτή έχει εκδηλωθεί στο σύνολο της ευρωζώνης – βρίσκονται στην ίδια τη «φύση» και την αρχιτεκτονική της ΟΝΕ. Το γεγονός δηλαδή ότι ενώ υπήρξε νομισματική ενοποίηση ουδέποτε πραγματοποιήθηκε το άλλο σκέλος, αυτό της οικονομικής ενοποίησης. Έτσι προέκυψε ένα κοινό νόμισμα να εκφράζει οικονομίες που βρισκόταν και βρίσκονται σε εντελώς διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, λειτουργίας, κλπ. Και ακριβώς επειδή δεν υπήρξε ποτέ από τους κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών κυβερνήσεων – η πολιτική βούληση για οικονομική σύγκλιση στα πλαίσια της ευρωζώνης, έχουμε τα σημερινά φαινόμενα κρίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ως προς το δεύτερο σκέλος της διαπίστωσης. Το χρέος, τόσο της Ελλάδας όσο και άλλων χωρών είναι αποτέλεσμα της κρίσης. Είναι αποτέλεσμα ενός οικονομικού και κοινωνικού συστήματος το οποίο στηρίζεται στη «θεοποίηση» του κέρδους και της συσσώρευσης του κεφαλαίου σε όλο και λιγότερα χέρια αγνοώντας και αδιαφορώντας για τις ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας των λαών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το ελληνικό χρέος κυμαίνεται γύρω στο 150% του Α.Ε.Π. σε χώρες που μας δανείζουν είναι ψηλότερο. Υπενθυμίζω επίσης ότι όταν ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια του ελληνικού λαού το χρέος ήταν στο 117% του Α.Ε.Π. ενώ τώρα με το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2012 που κατατέθηκε στη Βουλή πρόσφατα προβλέπεται να ξεπεράσει το 172% ενώ πρόσφατη έκθεση του Δ.Ν.Τ. κάνει πρόβλεψη για 189%. Άρα, όλα αυτά τα μέτρα που έχουν γονατίσει την ελληνική κοινωνία, ποια κρίση χρέους αντιμετωπίζουν;;;;
- Για όλα φταίει το «μεγάλο» κράτος και ο «κακός» δημόσιος τομέας. Κατ’ αρχή, είναι όντως μεγάλο το κράτος και ο δημόσιος τομέας; Πρόσφατη μελέτη του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ υποστηρίζει και τεκμηριώνει ότι το ποσοστό του Οικονομικά Ενεργού Πληθυσμού που απασχολείται στο δημόσιο τομέα στη χώρα μας κυμαίνεται στο 10% του συνόλου. Την ίδια στιγμή σε χώρες όπως η Γερμανία ξεπερνάει το 15%. Και στο σύνολο των 27 χωρών μελών της Ε. Ε. η Ελλάδα βρίσκεται σε μια από τις τελευταίες θέσεις ως προς το συγκεκριμένο δείκτη. Αυτά ως προς το μέγεθος.
Ως προς τον «κακό» δημόσιο τομέα. Αλήθεια, ποιος ον δημιούργησε; Οι ίδιοι που βάζουν καθημερινά στο στόχαστρο τους δημόσιους υπαλλήλους, δεν είναι οι ίδιοι που κατά κανόνα ζούνε από το κρατικό κορβανά; Δεν είναι οι αυτοί που δημιούργησαν όλες τις στρεβλώσεις που κουβαλάει το δημόσιο; Δεν είναι αυτοί που με κάθε ευκαιρία έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν προσλήψεις ημετέρων από το παράθυρο; Μήπως τελικά ο δημόσιος τομέας είναι μια εικόνα του πολιτικού συστήματος και αυτών που το διαχειρίζονται όλα αυτά τα χρόνια;
Είναι σίγουρο ότι ο κρατικός μηχανισμός και ο δημόσιος τομέας κουβαλάνε πολλά «κουσούρια» με βασικότερο αυτό της αντιπαραγωγικής και σε πολλές περιπτώσεις παρασιτικής λειτουργίας του. Για αυτό όμως δεν φταίνε οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα. Η αποκλειστική ευθύνη βαραίνει τους κυβερνώντες οι οποίοι μέσα από τον κρατικό μηχανισμό κάθε φορά επιδιώκουν να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα. Συμφέροντα ταξικά, συμφέροντα των «εθνικών» εργολάβων, προμηθευτών, εκδοτών, καναλαρχών. Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι.
- Με αφορμή πρόσφατα δημοσιεύματα ότι Γερμανοί και Γάλλοι φιλονικούν για το ποιος θα μας φορτώσει (4) φρεγάτες αξίας κάποιων δις ευρώ να επαναφέρω το ερώτημα. Γιατί, μέσα σε όλη τη συζήτηση, κυρίως από τα καθεστωτικά μέσα μαζικής «ενημέρωσης», για τις σπατάλες του δημοσίου που όντως υπάρχουν απουσιάζουν θέματα όπως:
- Οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη φιλονικία Γερμανών – Γάλλων για τις φρεγάτες η ελληνική κυβέρνηση απουσιάζει παντελώς. Οι περικοπές στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας περιορίζονται σε περικοπές που αφορούν μισθούς και συντάξεις. Κι εδώ ο παράγοντας άνθρωπος τη πληρώνει.
- Για τις «χορηγίες» στις περιβόητες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.) του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος και όχι μόνο θα δοθεί ποτέ λογαριασμός;
- Ενώ κυβέρνηση και τροϊκανοί πετσοκόβουν μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, τις δαπάνες για την υγεία και τη παιδεία, πόροι για το συνεχή εξοπλισμό των δυνάμεων καταστολής των λαϊκών κινητοποιήσεων συνεχίζουν να υπάρχουν. Γράφτηκε ότι το «πνίξιμο» της Αθήνας στα χημικά μόνο τις 29 Ιουνη κόστισε περίπου ένα εκατομύριο ευρώ (1.000.000 ευρω) σε χημικά!!!!! Την ίδια ώρα το 2011 που παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία από ασιτία.
- Για άλλη μια φορά… Οι κυβερνώντες, σκοπεύουν να δώσουν λογαριασμό για το μεγάλο «εθνικό» φαγοπότι του 2004; Η πάει κι αυτό στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μαζί με τη SIEMENS, το Βατοπέδι, τα ομόλογα, τα υποβρύχια, τη ΜΑΝ, τη ΒΕΝΖ και όλα τα υπόλοιπα ευαγή ιδρύματα;
- Όλες οι κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αναδείξει σε κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής τους την αντιμετώπιση του «εχθρού λαού». Και ομολογουμένως το έχουν πετύχει με ένα σχετικά απλό τρόπο, με τη βοήθεια πάντα των καθεστωτικών Μ.Μ.Ε.. Και αυτός ο τρόπος δεν είναι άλλος από το να στρέφουν τη μία κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη. Στο απυρόβλητο παραμένουν μόνο οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι έχοντες και κατέχοντες, το μεγάλο κεφάλαιο.
Αυτή η τακτική έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις από το 2010 και μετά. Αν πάμε λίγο πίσω στο χρόνο θα διαπιστώσουμε ότι δεν περνάει βδομάδα η μήνας όπου κάποια κοινωνική ομάδα θα είναι στο στόχαστρο κυβέρνησης, καθεστωτικών πολιτικών ομάδων και Μ.Μ.Ε. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι το έχουν κάνει με αρκετή επιτυχία. Θυμηθείτε:
- Δημόσιους υπάλληλους
- Εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ
- Ιδιωτικούς υπαλλήλους σε διάφορους τομείς
- Δικηγόρους
- Συμβολαιογράφους
- Γιατρούς
- Εμπόρους
- Λογιστές
- Ταξιτζήδες
- Φορτηγατζήδες
- Κλπ. κλπ. κλπ. κλπ.
Πρόκειται για μια κατάσταση που δεν μπορεί να συνεχιστεί. Και δεν πρέπει να την αφήσουμε να συνεχιστεί. Στη κατάσταση που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία σήμερα αυτό που προέχει είναι η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα. Για το λόγο αυτό θα κλείσω τούτο το σημείωμα με τα λόγια του Μπέρτολντ Μπρέχτ:
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους,
δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα,
γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους,
ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό,
δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα,
αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου.»
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΘΩΜΑΣ
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ 11ου Π. Τ. του Ο. Ε. Ε.
