Η οικονομική κρίση που περνάει η χώρα μας και κυρίως οι εργαζόμενοι, μισθωτοί, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι, μικρομεσαίοι επαγγελματίες, αγρότες, ήρθε, εκτός των άλλων να αποκαλύψει και τη σαπίλα του κυρίαρχου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.
Θεωρώντας ως δεδομένο το γεγονός ότι η οικονομία και η οικονομική επιστήμη δεν αποτελούν μια «ουδέτερη» – ας μου επιτραπεί ο όρος προσέγγιση τότε η σχέση οικονομίας πολιτικής είναι άμεση. Ιδιαίτερα οι εφαρμοζόμενες οικονομικές πολιτικές από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις είναι τουλάχιστον αποκαλυπτικές. Και είναι αποκαλυπτικές σε πολλά επίπεδα:
– Γιατί μπροστά στη κρίση του καπιταλισμού, που είναι υπαρκτή, οι πολιτικές ηγεσίες υποχρεώνονται να πάρουν «θέση». Να αποκαλύψουν, χωρίς πολλά λόγια, με ποιόν είναι. Και δεν μπορεί να είναι με όλους.
– Είναι αποκαλυπτικές γιατί με τα διλλήματα του τύπου «σοσιαλισμός η βαρβαρότητα» αποδεικνύουν το κενό γράμμα της πολιτικής τους.
– Ο ρόλος των Μ. Μ. Ε. και η διαπλοκή τους με την εξουσία πολιτική και οικονομική γίνεται πλέον ξεκάθαρος, ακόμη και για όλους εκείνους που θα είχαν διάθεση να τους υποστηρίξουν για λόγους ελευθεροτυπίας και δικαιώματος στη γνώμη, κλπ. Ειδικά με τον τύπο, σε όλες του τις μορφές, έντυπο, τηλεοπτικό, ηλεκτρονικό, κλπ. έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε όχι μόνο το ρόλο που παίζουν στο πλευρό της εξουσίας τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια, οι αθηναϊκές εφημερίδες, οι μεγαλοδημοσιογράφοι, αλλά και το ρόλο των περιφερειακών μέσων. Όσοι έχουν ασχοληθεί με τα κοινά γνωρίζουν καλά ότι σε πολλές περιπτώσεις έρχονται αντιμέτωποι με διάφορους «μπερλουσκονάκους» ακόμη και για το αυτονόητο. Τη δημοσίευση π.χ. ενός δελτίου τύπου.
Τους τελευταίους 18 μήνες περίπου ο Ελληνικός λαός έχει ακούσει τόσα ψέματα όσα δεν άκουσε για δεκαετίες ολόκληρες. Τμηματικά και κάθε φορά ξεχωριστή κοινωνική ομάδα έχει κατασυκοφαντηθεί το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Εκτός από τις δύο κυρίαρχες και άμεσα αλληλένδετες ομάδες της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Έχουμε ακούσει στα καθεστωτικά Μ. Μ. Ε. το παραμικρό για:
– το ρόλο των τραπεζών και των μεγαλοκαπιταλιστών της χώρας στη κρίση;
– για τα κεφάλαια που έχουν διαφύγει στο εξωτερικό;
– για τις ρεμούλες και τη φοροαπαλλαγή και φοροδιαφυγή των εφοπλιστών, των βιομηχάνων;
– για το ρόλο και τις ευθύνες των στελεχών των δύο κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα από το 1974 μέχρι σήμερα για τα σκάνδαλα;
– Ξεχάσαμε το Βατοπέδι;
– Ο Τσουκάτος ομολογεί για τα μπαξίσι της SIEMENS και παρ’ όλα αυτά δεν τρέχει τίποτα; Ο Κόκαλης που του μοιράζανε τις δουλειές με τους Γερμανούς δεν ξέρει τίποτα;
– Τα ομόλογα τα ξεχάσαμε; Κατά τα άλλα φταίνε οι συνταξιούχοι για τα χάλια των ταμείων.
– Με τις περιβόητες υποκλοπές τι έγινε; Έχει ακούσει κάποιος κάτι;
– Με τα υποβρύχια των Γερμανών τι έγινε; Πόσο αναγκαία ήταν να τα αγοράσουμε σε εποχή κρίσης; Ακόμα και ελαττωματικά; Η δεν το επέτρεπε η καταβολή της μίζας; Λέει ψέματα το Spiegel;
Βέβαια το θέμα της αλληλεξάρτησης των μέσων ενημέρωσης με την οικονομική και πολιτική εξουσία είναι τεράστιο και δεν εξαντλείται σε μια αναφορά. Εξ’ άλλου σκοπός της παρούσας παρέμβασης δεν ήταν η ανάδειξη του θέματος. Απλά έγινε μια αναφορά έτσι ώστε να αναδείξουμε το ρόλο τους σε συνθήκες κρίσης του οικονομικού και πολιτικού συστήματος.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε ορισμένες πλευρές των πολιτικών παρεμβάσεων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Πολιτικές παρεμβάσεις των κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά και έχουν «μοιράσει» το χρόνο διακυβέρνησης τη τελευταία δεκαετία όπου η κρίση φούντωσε και έφτασε στη σημερινή κατάσταση.
Θεωρώ ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι η σημερινή κρίση δεν ήρθε «ουρανοκατέβατη». Για την ύπαρξη και εξέλιξη της υπάρχουν αιτίες που τη δημιούργησαν. Τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος δημιουργήθηκαν ακολουθώντας συγκεκριμένες πολιτικές. Πολιτικές που αποφασίστηκαν και εφαρμόστηκαν από συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα. Αυτές τις πολιτικές αποφάσισαν, εφάρμοσαν και εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις των κκ Σημίτη, Καραμανλή και Παπανδρέου. Πρόκειται για πολιτικές με κοινή αφετηρία την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έτσι παρά το γεγονός ότι εκπρόσωποι και των δύο κυβερνητικών κομμάτων με τους όποιους συμπαραστάτες τους είναι λαλίστατοι όταν πρόκειται να συκοφαντήσουν εργαζόμενους, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους, κλπ. χάνουν τη λαλιά τους όταν πρόκειται να γίνει αναφορά στις πολιτικές τους εκείνες που συνέβαλαν στη δημιουργία της κρίσης. Για παράδειγμα:
– Έχουμε ακούσει από τους πολιτικούς – υποστηρικτές της «μεγάλης ιδέας του έθνους», των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 πόσο κόστισαν; Θα μπει κάποιος στο κόπο να εξηγήσει στον ελληνικό λαό ποιοι ωφελήθηκαν και πόσο από το μεγάλο φαγοπότι; Και δεν αναφερόμαστε μόνο στη SIEMENS. Έχουμε ακούσει τόσα και τόσα για σπατάλες των μισθωτών. Μέχρι ότι «μαζί τα φάγαμε» με τον κ. Πάγκαλο. Τα δισεκατομμύρια των Ολυμπιακών Αγώνων τι έγιναν; Γιατί δεν γίνεται καμία αναφορά στο θέμα; Οι μεγαλο – δημοσιογράφοι και τα καθεστωτικά Μ. Μ. Ε. που είναι;
– Είναι γεγονός ότι στο δημόσιο υπάρχουν σπατάλες, υπάρχει κακοδιαχείριση, κλπ. κλπ. Όλο αυτό το διάστημα έχουμε ακούσει για περιπτώσεις σπατάλης – υπαρκτές και ανύπαρκτες σε όλους τους τομείς του δημοσίου. Εκτός από έναν τους εξοπλισμούς. Δεν είναι λίγο περίεργο; Τι έγινε; Στο τομέα των εξοπλιστικών προγραμμάτων μαζεύτηκαν όλοι οι άγιοι και ηθικοί; Γιατί να μη μειωθούν οι στρατιωτικές δαπάνες στα απολύτως αναγκαία όταν με τη μείωση τους κατά το ήμισυ υπολογίζεται ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα θα μειωνόταν κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες; Φαίνεται οι μίζες είναι τέτοιες που επιτρέπουν τις θυσίες για το «εθνικό συμφέρον». Άλλωστε η περίπτωση των γερμανικών υποβρυχίων είναι εντελώς πρόσφατη.
– Τέλος ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων για τις καταστροφές του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Αποζημιώσεις που με βάση τις διεθνείς συμβάσεις η Γερμανία είναι υποχρεωμένη να καταβάλει στη χώρα μας, κάτι που αρνείται να κάνει. Και έχει σήμερα ιδιαίτερη σημασία αφού είναι η Γερμανία της Μέρκελ που πρωτοστατεί στην επίθεση εναντίον των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη με σημαία τη «δημοσιονομική πειθαρχία». Οι αποζημιώσεις που οφείλονται στη χώρα μας έχουν υπολογιστεί σε 162 δις ευρώ πλέον τους τόκους. Πρόκειται για ποσό (το αρχικό) που εάν καταβαλλόταν θα μείωνε το δημόσιο χρέος κατά 41% περίπου και βέβαια τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας θα περιοριζόταν. Ταυτόχρονα, εάν η γερμανική κυβέρνηση απλά αναγνωρίσει το χρέος θα πρέπει σύμφωνα με τους κανόνες της Eurostat να το «περάσει» στον προϋπολογισμό της με αποτέλεσμα να αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό το δημόσιο χρέος της που θα την βγάζει εκτός των περιορισμών του περιβόητου συμφώνου σταθερότητας!!!
Τα παραπάνω αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα πολιτικών που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται από τα κόμματα εξουσίας και οδήγησαν στη κρίση που καλείται να πληρώσει ο έλληνας πολίτης. Και δεν είναι τα μόνα.
Σύμφωνα με τα διαγγέλματα του πρωθυπουργού και των υπουργών του όλα τα μέτρα λαμβάνονται για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος. Δεν μπαίνουν βέβαια στο κόπο να μας εξηγήσουν μερικές απλές απορίες.
– Πως αντιμετωπίζουμε το δημόσιο χρέος όταν το 2009 ήταν περίπου 118% του Α. Ε. Π. και το 2013 με τη «λήξη» του πρώτου μνημονίου και με το πλέον αισιόδοξο σενάριο θα είναι 149% ενώ με το πιο απαισιόδοξο 170% του Α. Ε. Π.
– Πως θα αντιμετωπιστεί το χρέος και τα ελλείμματα όταν η πολιτική της κυβέρνησης οδηγεί την οικονομία σε όλο και πιο βαθειά ύφεση; Με ποιο τρόπο θα αυξηθούν τα δημόσια έσοδα;
– Πιστεύουν αλήθεια ότι η διαχείριση του χρέους είναι εφικτή αν δεν ληφθεί πολιτική απόφαση διεκδίκησης της αναδιαπραγμάτευσης του με όρους ευνοϊκούς για τη χώρα;
– Εάν η κρίση είναι κρίση χρέους και δημοσιονομικών ελλειμμάτων, προς τι η επιδρομή στα εργασιακά δικαιώματα στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας; Γιατί η μείωση μισθών και συντάξεων; Γιατί τα ελαστικά ωράρια; Προς τι η νομοθετική κατοχύρωση της εργοδοτικής ασυδοσίας με τις ελεύθερες απολύσεις και τις ημερήσιες συμβάσεις; Σε ποια οικονομική θεωρία βρήκαν ότι η ανταγωνιστικότητα αντιμετωπίζεται με εργασιακό μεσαίωνα;
Για όλα τα παραπάνω υπάρχουν λύσεις. Υπάρχουν απαντήσεις που έχουν κατατεθεί από συλλογικούς και επιστημονικούς φορείς. Μια τέτοια προσέγγιση με ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον είναι ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ για τον ΚΡΑΤΙΚΟ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟ 2011 (μπορεί να βρεθεί στο www.oe-e.gr).
Μονόδρομοι δεν υπάρχουν. Η νοοτροπία του «ότι λέω εγώ αποτελεί τη μοναδική αλήθεια» είναι φασιστική και τουλάχιστον επικίνδυνη.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΘΩΜΑΣ
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ 11ου ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ
Ν. Α. ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΤΟΥ Ο. Ε. Ε.
