Πολλά και σοβαρά προβλήματα καταγράφονται στα σχολεία με την
έναρξη του σχολικού έτους. Οι επιλογές της κυβέρνησης ναρκοθετούν
την ασφαλή και εύρυθμη λειτουργία τους.
Το Υπουργείο Παιδείας παραβλέπει τις υποδείξεις των επιστημόνων και
τις οδηγίες του ΕΟΔΥ για αραίωση στις τάξεις και την
αποτελεσματικότερη υγειονομική προστασία των μαθητών, των
εκπαιδευτικών και των γονέων. Δεν έκανε τίποτα για τη μείωση των
μαθητών ανά τμήμα, εξακολουθεί να «στριμώχνει» 1 εκατ. παιδιά σε
αίθουσες 18-27 μαθητών. Επιλέγει να αυξήσει τον αριθμό ανά τάξη στο
Δημοτικό, προχωρά σε συγχωνεύσεις τμημάτων, καταργεί εκατοντάδες
ολιγομελή τμήματα στα ΕΠΑΛ και στα ΓΕΛ.
Απαράδεκτη και πέρα από κάθε λογική είναι και η απόφαση
κλεισίματος ενός τμήματος, αφού πρώτα νοσήσει το 50% + 1 των
μαθητών του. Αλήθεια δεν μπορούν ν΄ αντιληφθούν τους τεράστιους
κινδύνους που ενέχει αυτή η απόφαση; Δεν αντιλαμβάνονται ότι έτσι
μπορούν να μετατραπούν τα σχολεία σε εστίες διασποράς του
κορωνοϊού, με απρόβλεπτες υγειονομικές συνέπειες;
Όμως, τα κενά και οι παραλείψεις στην ομαλή λειτουργία των σχολείων
δεν σταματούν εδώ. Παραμένουν μεγάλες οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικό
προσωπικό, ενώ και το προσωπικό καθαριότητας στις σχολικές μονάδες
δεν έχει ενισχυθεί, όπως επιβάλλεται μέσα στην πανδημία.
Ανεπάρκεια και αδιαφορία επιδεικνύει το Υπουργείο Παιδείας και για
τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας. Αντί να μεριμνήσει για την άμεση
ενίσχυσή τους σε εκπαιδευτικό προσωπικό, «φροντίζει» να τα
απαξιώνει διαρκώς, διατηρώντας τα υποστελεχωμένα. Έτσι
αντιμετωπίζουν οι κυβερνώντες έναν πολύ επιτυχημένο θεσμό, που
εδώ και χρόνια έχει προσφέρει διέξοδο σε ενήλικες 18 ετών και άνω.
Δεν τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι εκατοντάδες εκπαιδευόμενοι μέσω
των ΣΔΕ συμμετείχαν στην εκπαιδευτική διαδικασία, κέρδισαν γνώσεις
και εμπειρία και πήραν το πτυχίο τους.
Για τα σημαντικά προβλήματα του δημοσίου σχολείου, Βουλευτές του
ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχουμε καταθέσει σειρά ερωτήσεων και προτάσεων προς την
Υπουργό Παιδείας, στις οποίες επισημαίνονται τα προβλήματα και
αναδεικνύονται συγκεκριμένες και αποτελεσματικές λύσεις. Δυστυχώς,
όμως, το αρμόδιο Υπουργείο, αλλά και η κυβέρνηση συνολικά
εξακολουθούν να «κωφεύουν». Αυτό που χρειάζεται η δημόσια
εκπαίδευση είναι πραγματική στήριξη και ενίσχυση. Διαπιστώνουμε,
όμως, ότι οι επιλογές τους είναι στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση της
υπονόμευσης και της επικίνδυνης αδιαφορίας.
