Το κύμα παραιτήσεων στις Ενοπλες Δυνάμεις δεν αφορά μόνο τα χαμηλόβαθμα στελέχη. Πολλοί είναι όσοι δηλώνουν επιθυμία να αποστρατευτούν χωρίς καν να έχουν συμπληρώσει τα συντάξιμα χρόνια. Γιατί εγκαταλείπουν μια καριέρα για την οποία έχουν θυσιάσει χρόνο, προσπάθεια, προσωπική ζωή;
Μιλήσαμε με ένα εν ενεργεία στέλεχος του Πολεμικού Ναυτικού – με καθεστώς ανωνυμίας για ευνόητους λόγους– που μας αποκάλυψε τι πραγματικά συμβαίνει. Η απάντηση δεν βρίσκεται στα οικονομικά κίνητρα αλλά στην αίσθηση αδικίας, ευνοιοκρατίας και έλλειψης προοπτικής. Οταν αυτοί που «γνωρίζουν τους σωστούς ανθρώπους» ανεβαίνουν, ενώ όσοι αφοσιώνονται με ήθος και ακεραιότητα μένουν πίσω, το σύστημα καταρρέει από μέσα. Μια συνέντευξη-γροθιά στο στομάχι, μια κραυγή απόγνωσης από αυτούς που ζουν το σύστημα εκ των έσω και φτάνουν στο σημείο να πουν: «Φεύγω, γιατί δεν αντέχω άλλο».
«Είναι όλοι πειραματιζόμενοι»
Στο γιατί παραιτούνται προτού καν συμπληρώσουν τα συντάξιμα απάντησε: «Στον κλάδο του προσωπικού του Πολεμικού Ναυτικού δεν υπάρχει κανείς με πτυχίο διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού. Είναι όλοι πειραματιζόμενοι. Οι άνθρωποι επιστημονικά δεν μπορούν να στηρίξουν τη θέση. Ως εκ τούτου, επιτελικά δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, απλώς διαχειρίζονται τα αιτήματα».
Η απάντηση στην εύλογη απορία «ποια αιτήματα;» ήταν αποστομωτική: «Των πολιτικών και των κολλητών. Αυτά δεν περνάνε μέσα από τη βάσανο της αξιοκρατίας. Περνάνε μέσα από το λάδι της ευνοιοκρατίας. Ποιος είναι γνωστός μας, ποιος είναι “καλό παιδί” να μη μας χαλάει η σούπα. Ποιος θα κάνει ό,τι του πούμε χωρίς να κοιτάξει αν αυτό είναι νόμιμο, είναι ηθικό. Αυτοί ευνοούνται. Αδικούμε άλλους που είναι άμεμπτοι, έχουν αναγνωρισιμότητα από τα υπόλοιπα στελέχη; Δεν μας νοιάζει. Είμαστε κοντά στα “Τέμπη του Πολεμικού Ναυτικού”. Το πότε θα γίνουνε, δεν ξέρω. Ο Θεός να μας βοηθήσει να μη γίνει τίποτα».
Για το κύμα παραιτήσεων επισήμανε ότι «ένας σωστός επιτελής έπρεπε να τα είχε προβλέψει εδώ και πέντε δέκα χρόνια. Αλλά δεν υπήρχε σωστός επιτελής για το προσωπικό. Και όσοι διαχειρίζονταν αιτήματα προσωπικού είναι τώρα όλοι ναύαρχοι. Με εξαίρεση, νομίζω, έναν. Ολοι αυτοί λοιπόν είναι συνένοχοι για το χάλι που επικρατεί. Αυτοί που φεύγουν από το ναυτικό το επιλέγουν γιατί έχουν λιώσει στο ταξίδι.
Με το που επιστρέφουν από το ένα καράβι, μπαίνουν στο άλλο και αποπλέουν χωρίς να υπάρχει κανένας προγραμματισμός. Οσοι είναι ανύπαντροι αδυνατούν να κάνουν οικογένεια. Οσοι είναι παντρεμένοι, συχνά με άλλα στελέχη που ταξιδεύουν κι αυτά, δεν έχουν τι να κάνουν τα παιδιά. Διαλύουν τις οικογένειες και δεν υπάρχει καμία απολύτως μέριμνα γι’ αυτό. Μένει μόνο σε μερικούς εμπνευσμένους διοικητές ή κυβερνήτες να κρατήσουν τις οικογένειες κοντά, με κίνδυνο δικό τους αν συμβεί κάτι να εκτεθούν αυτοί.
Αυτοί λοιπόν οι μόνοι άνθρωποι, οι πονεμένοι, σου λένε να συμπληρώσουμε τα απολύτως απαραίτητα να φύγουμε. Γιατί; Επειδή βλέπουν την ευνοιοκρατία. Εγώ δεν έχω μπάρμπα στην Κορώνη. Πώς μετά λοιπόν θα πάω κυβερνήτης, διοικητής, στο εξωτερικό; Θα πάνε οι γνωστοί. Ξέρουν από τώρα ποιοι θα πάνε. Δηλαδή στις τάξεις του ο καθένας ξέρει από τώρα ποιοι είναι οι κολλητοί και θα πάνε κι αυτός ή αυτή θα αδικηθεί. Πάρα πολλά παιδιά ρώτησα γιατί έφυγαν από το ναυτικό. Ούτε ένα δεν μου είπε ότι είναι το οικονομικό θέμα. Αντιθέτως, μου λέγανε θα παίρνω λιγότερα, αλλά θα είμαι στο σπίτι μου το απόγευμα και θα έχω σταθερή οικογενειακή ζωή».
«Όποιος καλός υπάρχει φεύγει»
Και η επόμενη μέρα τι επιφυλάσσει; Σταθερή ζωή σε μια άλλη δουλειά; «Σε μια άλλη δουλειά, ναι, θα δραστηριοποιηθώ αλλού και θα πάρω παραπάνω. Δεν σου κάνει εντύπωση ότι το ναυτικό, προσπαθώντας να προσελκύσει κόσμο, δεν έχει κάποια στελέχη να παρουσιάσει και να πουν ελάτε, υπάρχει κι αυτός, ή μπορείτε να γίνετε σαν κι αυτόν ή αυτήν; Το brain drain στο ναυτικό είναι απίστευτο. Οποιος καλός υπάρχει φεύγει».
Οι λόγοι της φυγής, όπως σημειώνει, είναι «η αναξιοκρατία, η ευνοιοκρατία, η έλλειψη οράματος, η έλλειψη σοβαρής ηγεσίας, η αδυναμία αντιμετώπισης των σοβαρών προβλημάτων, η άστατη ζωή. Πολλοί πάνε σε ναυτιλιακές και σε εμπορικά καράβια. Οι αμοιβές είναι πολύ καλύτερες. Οι συνθήκες εργασίας πάνω κάτω το ίδιο, αλλά οι αμοιβές είναι πέντε φορές επάνω και υπάρχει αξιοκρατία».
Επομένως, δεν μπορεί να κρατήσει εξειδικευμένα στελέχη το ναυτικό. «Φεύγουν γιατί βλέπουν ότι δεν μπορεί, δεν θέλει να τα αξιοποιήσει. Προχωράνε άλλοι σε βάρος τους. Πολλοί από αυτούς που πήγαν διοικητές στα καράβια έχουν τρακάρει καράβια. Πόσο σωστό είναι να γίνεται διοικητής κάποιος που τρακάρει καράβια και να μένει απέξω ένας που ήταν άψογος στα καθήκοντά του; Πόσο σωστό είναι να γίνονται διοικητές άνθρωποι που δεν έχουν κάνει τον κυβερνήτη;
Αυτά είναι καινοφανή στοιχεία στο Πολεμικό μας Ναυτικό και δεν τα έχει κανένα άλλο ναυτικό του κόσμου. Οταν λοιπόν ξεκινάς και φτιάχνεις το όραμά σου, τα όνειρά σου και βλέπεις ότι έρχεται ένα σημείο του χρόνου που όλα αυτά ανατρέπονται κι αυτό που επικρατεί τελικά είναι το ποιον ξέρεις, τότε παραιτείσαι. Ξέρεις τον αρχηγό και την παρέα του; Ξέρεις τον υπουργό, τον υφυπουργό, κάποιον που είναι άλλο πολιτικό κομμάτι; Γιατί κι αυτό παίζει πολύ. Τότε βαφτίζεσαι στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και ξεπλένονται όλα. Και ατυχήματα και ποινικά μητρώα, πειθαρχικά και όλα…».
documentonews.gr
