Για τα περιστατικά εκφοβισμού και παραβατικότητας
Με αφορμή τα πρόσφατα περιστατικά εκφοβισμού και παραβατικότητας που έχουν λάβει
χώρα στην πόλη του Πύργου, είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσουμε ότι πρόκειται για σύνθετα
κοινωνικά φαινόμενα που δεν πρέπει να τα βλέπουμε ξεκομμένα από τις συνθήκες, μέσα στις
οποίες τέτοιου είδους φαινόμενα γεννιούνται και αναπαράγονται.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια σταθερή αύξηση τέτοιων φαινομένων ενώ όλοι μας
έχουμε έρθει αντιμέτωποι με περιστατικά μικρότερης ή μεγαλύτερης έντασης. Όταν αυτά
συμβαίνουν πρέπει να αντιμετωπίζονται με υπευθυνότητα και δε βοηθάει η στοχοποίηση από τη
Δημοτική Αρχή συγκεκριμένων ατόμων, συγκεκριμένων περιοχών, συγκεκριμένων σχολείων
ακόμα και συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, το αντίθετο μάλιστα! Ιδιαίτερα όταν αυτό γίνεται
μέσα από το λόγο δημοσίων προσώπων που άκριτα αναπαράγουν στερεότυπα και
προκαταλήψεις, τότε μόνο εμπρηστικά λειτουργεί.
Πρόκειται άλλωστε για φαινόμενα τα αίτια των οποίων είναι βαθύτερα και βρίσκονται μέσα
στην κοινωνία την οποία ζούμε. Μια κοινωνία που βασίζεται στον ατομισμό, στον ανταγωνισμό
και στην εκμετάλλευση. Μια κοινωνία στην οποία από πολύ νωρίς κάποιοι μαθαίνουν να
αδιαφορούν για τον διπλανό τους, μαθαίνουν ότι ο άλλος υπάρχει για να τον εκμεταλλεύονται
ανελέητα και να κερδίζουν και κάποιοι άλλοι μαθαίνουν ότι πρέπει να σκύβουν το κεφάλι, ότι δεν
έχουν δικαιώματα, ότι είναι φτιαγμένοι για να είναι από κάτω.
Μια κοινωνία της οποίας βασικό χαρακτηριστικό είναι η βία. Και βία δεν είναι μόνο όταν
ένα παιδί χτυπάει ένα άλλο παιδί, όταν ο άντρας δέρνει τη γυναίκα του. Βία είναι και όταν ένα
παιδί βλέπει τους γονείς να μην μπορούν να βρουν δουλειά ή να δουλεύουν κάτω από άθλιες
συνθήκες, όταν στο σπίτι δεν υπάρχουν τα βασικά είδη πρώτης ανάγκης, όταν το ρεύμα και το
νερό είναι κομμένα. Βία είναι και η απουσία σεβασμού στην αξιοπρέπεια και την ελευθερία του
κάθε ανθρώπου από ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση
των πολλών από τους λίγους αναπαράγοντας στερεότυπα και διακρίσεις και φορτώνοντας σε
εξιλαστήρια θύματα τη φτώχεια και τη δυστυχία που το ίδιο γεννά. Βία είναι ακόμη η ανασφάλεια,
η ένταση της καταστολής, οι πόλεμοι και η προσφυγιά.
Μέσα σε μια τέτοια κοινωνία διαπλάθεται η προσωπικότητα των νέων σήμερα. Τέτοια
πρότυπα, τέτοια ηθική, τέτοιες συμπεριφορές και στάσεις βιώνει και αναπαράγει το παιδί, ο
έφηβος, ο νέος.
Αυτή η κοινωνία αντανακλά τις αξίες της και σε επίπεδο σχολείου και εκπαιδευτικού
συστήματος. Το “νέο σχολείο”, το σχολείο της αγοράς εντείνει την ημιμάθεια, την
αποσπασματικότητα της γνώσης, γίνεται πιο αντιδραστικό, πιο ταξικό, υψώνει ολοένα και
περισσότερους φραγμούς στη μόρφωση για τα παιδιά των πιο φτωχών.
Μέσα σε μια τέτοια κοινωνία και σ’ αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, εμείς οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αναλάβουμε το κομμάτι ευθύνης που μας αναλογεί. Είναι χρέος μας να διδάξουμε με το παράδειγμά μας την αλληλεγγύη και τη συλλογική δράση και να διεκδικήσουμε όλοι μαζί, εκπαιδευτικοί, μαθητές,
γονείς, ένα σχολείο που θα χωρά όλους τους μαθητές και όλες τις μαθήτριες και θα επιτρέπει
στον καθένα και στην καθεμιά να απολαμβάνει ίσες ευκαιρίες για μόρφωση και ανάπτυξη της
προσωπικότητάς του/της.
