Είμαι 82 ετών, έχω 4 παιδιά, 11 εγγόνια, 2 δισέγγονα και
ένα δωμάτιο 12 τετραγωνικών μέτρων.
Δεν έχω πλέον σπίτι ή ακριβά πράγματα, αλλά έχω κάποιον που θα καθαρίσει
το δωμάτιό μου, θα ετοιμάσει φαγητό και κλινοσκεπάσματα, θα μετρήσει τις πιέσεις μου και θα με ζυγίσει.
Δεν έχω πια το γέλιο των εγγονιών μου, δεν τα βλέπω να μεγαλώνουν,
να αγκαλιάζονται και να μαλώνουν.
Κάποια έρχονται σε μένα κάθε 15 μέρες,
κάποια κάθε τρεις ή τέσσερις μήνες, και κάποια ποτέ.
Δεν δουλεύω πια τον χειμώνα, δεν ψήνω κέικ, δεν σκάβω τον κήπο. Έχω ακόμα χόμπι και μου αρέσει να διαβάζω, αλλά τα μάτια μου πονάνε γρήγορα.
Δεν ξέρω πόσο ακόμα, αλλά πρέπει να συνηθίσω αυτή τη μοναξιά.
Εδώ στο σπίτι, συμμετέχω σε ομαδική εργασία και βοηθάω όσο μπορώ όσους είναι χειρότεροι από μένα. Μέχρι πρόσφατα, διάβαζα δυνατά σε μια κατάκητη γυναίκα στο διπλανό δωμάτιο, τραγουδούσαμε μαζί, αλλά πέθανε τις προάλλες.
Λένε ότι η ζωή μεγαλώνει. Γιατί; Όταν είμαι μόνη, μπορώ να κοιτάζω φωτογραφίες της οικογένειάς μου και αναμνήσεις που έφερα από το σπίτι. Και αυτό είναι όλο.
Ελπίζω οι επόμενες γενιές να καταλάβουν ότι οι οικογένειες γεννιούνται για να έχουν μέλλον (με παιδιά) και να μην ξεχνούν την οικογένεια ούτε στα γεράματα.
