Η Ζωή τραβάει την ανηφόρα, με σημαία τα Τέμπη και ταμπούρλο την υψηλών τόνων ρητορική της στο Κοινοβούλιο. Η δημοσκοπική εκτίναξη της Πλεύσης Ελευθερίας, ακόμη και στη δεύτερη θέση, ήταν αναμενόμενη, τουλάχιστον αυτό υποστήριζαν οι αναλογιστές των δημοσκοπήσεων, απλώς τα λεγόμενα συστημικά κόμματα της αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλοι, δεν ήθελαν να το παραδεχτούν.
Και συνεχίζουν, με κατά βάση ανόητες δηλώσεις, να μην το παραδέχονται. Η άρνηση της πραγματικότητας δεν αλλάζει όμως την πραγματικότητα και ζημιώνει αυτούς, των οποίων η συμπεριφορά παραπέμπει στο… πέρα βρέχει.
Η Real Polls βρήκε τη Ζωή στο 12,6% και με βάση την πρόβλεψή της σκαρφαλώνει στο 16,6%. Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ πέφτει στο 10% και η πρόβλεψη το ανεβάζει στο 13,7%, δηλαδή μόλις μία μονάδα πάνω από το ποσοστό των ευρωεκλογών. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατρακυλάει στο 4,6% και η πρόβλεψη της εταιρείας τον φέρνει στο 6%. Η Interview, στην πρόθεση ψήφου δίνει στην Πλεύση Ελευθερίας 13,1%, στο ΠΑΣΟΚ 11,3% και στον ΣΥΡΙΖΑ 4,3%, ενώ στην εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος, η Πλεύση Ελευθερίας ανεβαίνει στο 15,2%, το ΠΑΣΟΚ στο 13,1%, και ο ΣΥΡΙΖΑ στο 5%.
Αμφισβήτηση
Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβήτησαν τα ευρήματα των δύο εταιρειών, δηλώνοντας, αμφότερα ότι θα περιμένουν τις δημοσκοπήσεις των μεγάλων εταιρειών. Βέβαια, οι επικεφαλής όλων των δημοσκοπικών εταιρειών παραδέχονται πως η δυναμική της Ζωής Κωνσταντοπούλου μπορεί να τη φέρει, αν όχι στη δεύτερη, σίγουρα στην τρίτη θέση, καθώς και η συγκυρία για τα Τέμπη την ευνοεί, ενώ φαίνεται πως έχει καλύτερες επιδόσεις από το ΚΚΕ και το κόμμα του Βελόπουλου στις ηλικίες 17-34. Σύμφωνα με τα στοιχεία σε αυτή την ηλικιακή ομάδα, το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου έρχεται πρώτο, ξεπερνώντας σε απήχηση ακόμη και τη Ν.Δ., αφού το ποσοστό της κινείται πάνω από το 20%. Βέβαια, στις μεγαλύτερες ηλικίες το ποσοστό της δύσκολα ξεπερνά το 5%.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους που τα κομματικά επιτελεία θεωρούν πως μέχρι τις εκλογές, που θα γίνουν σε δύο χρόνια, η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν θα αντέξει. Και δεν θα αντέξει, λένε, επειδή είναι ένα κόμμα εντελώς αρχηγικό και απολύτως μονοθεματικό. Ο αντίλογος είναι ότι και τα δύο αυτά στοιχεία οι πολίτες τα γνωρίζουν και όμως στις δημοσκοπήσεις δεν φαίνεται να τα λαμβάνουν και πολύ σοβαρά υπ’ όψιν τους. Ενδεχομένως γιατί η Ζωή, περισσότερο από οιονδήποτε άλλο πολιτικό, είναι ταυτισμένη με τα Τέμπη, ως νομικός και πολιτικός (;) παραστάτης της Καρυστιανού και συγγενών των θυμάτων, ή επειδή ο «αντισυστημισμός» είναι η μία εξήγηση -σύμφωνα με συνομιλητή μας, που ασχολείται επισταμένως και επαγγελματικά με τα θέματα της πολιτικής συμπεριφοράς- που μπορεί να δοθεί στα δημοσκοπικά ευρήματα.
Σε πρόσφατη δημοσκόπηση της GPO, το 40% των ερωτηθέντων αντιμετωπίζει θετικά τον αντισυστημισμό και μάλιστα το 37% αυτοπροσδιορίζεται ως αντισυστημικό. Το πλέον εντυπωσιακό όμως είναι ότι πάνω από τους μισούς (54,3%) έχουν τη γνώμη πως ο αντισυστημισμός αποτελεί ένδειξη κοινωνικών αντανακλαστικών. Μπορεί τα κόμματα να διχάζονται για το περιεχόμενο του αντισυστημισμού, ωστόσο οι ψηφοφόροι φαίνεται πως έχουν διαφορετική γνώμη.
Ισως επειδή τον αντισυστημισμό δεν τον εκλαμβάνουν, όπως οι δημοσιολογούντες και τα κόμματα, ως ιδεολογο-θεωρητική έννοια, αλλά ως κάτι που είναι «έξω από το κουτί», που δεν έχει κυβερνήσει, που αντιμάχεται το «σύστημα» και που ο λόγος του πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, είναι καταγγελτικός και μάλιστα με πολλά ντεσιμπέλ.
Η εκτίναξη της Ζωής έχει δύο ακόμη πολιτικές παρενέργειες. Το ΠΑΣΟΚ, εφόσον και άλλες δημοσκοπήσεις δείξουν ότι χάνει τη δεύτερη θέση, θα περιέλθει σε δυσχερή θέση. Τα σενάρια αλλαγής, εκ νέου, της ηγεσίας του θα βρεθούν στην επικαιρότητα, αφού και τα δημοσκοπικά ευρήματα, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα εμφανίζουν τον Νίκο Ανδρουλάκη να μην μπορεί να επωφεληθεί ούτε από την αποδυνάμωση της Ν.Δ., ούτε από τη συνεχιζόμενη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ.
Και το κυριότερο, να μην μπορεί να μετατρέψει τη γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια σε πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα. Επιπροσθέτως, τυχόν απώλεια της δεύτερης θέσης φέρνει σε δύσκολη θέση τη Χαριλάου Τρικούπη στις συζητήσεις που γίνονται δημοσίως, αλλά κυρίως στο παρασκήνιο, για την αναδιοργάνωση της Κεντροαριστεράς και τη δημιουργία του αντιδεξιού πόλου που στις εκλογές θα διεκδικήσει να βρεθεί στα κυβερνητικά έδρανα.
Δύσκολη αποστολή
Και φυσικά, δυσκολεύει το αντιπολιτευτικό έργο. Αν ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ υπολείπονται δημοσκοπικά της Κωνσταντοπούλου, τότε ο Μητσοτάκης καλύτερο βούτυρο στο ψωμί του, για να αντιμετωπίσει την αξιωματική αντιπολίτευση, δεν θα μπορούσε να βρει. Και φυσικά για να την καταστήσει, την επομένη των εκλογών, εφόσον δεν υπάρξει, όπερ και το πιθανότερο, αυτοδυναμία, πολιτικό και κυβερνητικό υποπόδιο.
Αυτός είναι και ο λόγος που συνεργάτες του Νίκου Ανδρουλάκη διατείνονται πως οι δύο δημοσκοπήσεις (Interview και Real Polls) εξυπηρετούν το Μέγαρο Μαξίμου. Ο αντίλογος είναι ότι οι δύο αυτές εταιρείες στο παρελθόν έδειχναν τη μεν Ζωή Κωνσταντοπούλου να κινείται στο όριο του 3% και το ΠΑΣΟΚ να πετάει προς το 20%. Καλές οι ενστάσεις, αλλά εάν στη Χαριλάου Τρικούπη δεν καταλάβουν ότι πρέπει να αλλάξουν μυαλά, στρατηγική και συμπεριφορά, να κινηθούν «έξω από το κουτί» και να γίνουν πιο ριζοσπαστικοί στον λόγο και τις συμμαχίες τους, τότε θα βλέπουν την πλάτη της Ζωής να ξεμακραίνει. Καλή η γκρίνια για τον Μητσοτάκη, τα media, τη διαπλοκή και καθετί «κακό», όμως τα… παραπονεμένα λόγια είναι στίχος τραγουδιού και όχι πολιτικό σχέδιο και εναλλακτική στρατηγική.
Εκτός από το ΠΑΣΟΚ, η εκτίναξη της Πλεύσης Ελευθερίας προκαλεί παρενέργειες και στον ΣΥΡΙΖΑ. Η Ζωή κλέβει ποσοστά από την Κουμουνδούρου, αλλά και ευρύτερα από ψηφοφόρους, που είτε στο παρελθόν είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, είτε δυνητικά θα μπορούσαν να τον ψηφίσουν μετά και την απαλλαγή από το «κασσελάκειον άγος». Μέχρι τώρα η Κουμουνδούρου θεωρούσε ότι αυτή είναι η ηγεμονική δύναμη της Αριστεράς και κατά συνέπεια θα πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο στις διεργασίες αναδιοργάνωσης του λεγόμενου ιστορικού ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα η ηγεσία του θεωρούσε πως αρκεί η επιστροφή της Νέας Αριστεράς για να υποσκελίσει -όχι μόνο θεσμικά, αλλά και εκλογικά- το ΠΑΣΟΚ και να ξαναγίνει ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλο και κυβερνητικό κόμμα.
Ελάχιστες πιθανότητες
Δυστυχώς, ο Σωκράτης Φάμελλος λογάριαζε χωρίς την… πανδοχέα Κωνσταντοπούλου, αφού είναι το κόμμα της Ζωής που αναδεικνύεται σε βασικό φορέα υποδοχής της κοινωνικής και αντικυβερνητικής δυσαρέσκειας και όχι το κόμμα του οποίου ηγείται ο Σωκράτης. Επίσης, η στρατηγική της «τρόικας», με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Αριστερά, που καλλιεργούσε μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να γίνει «τετράγωνο των αστέρων» για να μπορέσει να συγκεντρώσει έστω και τις ελάχιστες πιθανότητες που θα είχε ως κυβερνητική εναλλακτική ένα τέτοιο πολιτικό-εκλογικό μέτωπο. Εξάλλου, ούτε το εκλογικό σώμα θα το θεωρούσε φερέγγυο για να του εμπιστευθεί τις τύχες του, ούτε, όπερ και το κυριότερο, τα τρία κόμματα θα δέχονταν τη Ζωή ως επικεφαλής ενός τέτοιου σχήματος και φυσικά ούτε και η ίδια θα δεχόταν να τεθεί υπό την καθοδήγηση του Ανδρουλάκη ή του Φάμελλου.
Κάποιοι, ενδεχομένως και ως αντίβαρο στη Ζωή, αρχίζουν να προμοτάρουν τη Μαρία Καρυστιανού ως το πρόσωπο που θα μπορούσε να σταθεί με επιτυχία απέναντι στον Μητσοτάκη. Χειρότερη υπηρεσία στο «Κίνημα των Τεμπών», όπως έχουν χαρακτηριστεί οι ογκώδεις διαδηλώσεις της 26ης Ιανουαρίου και της 28ης Φεβρουαρίου, και καλύτερη στην κυβέρνηση δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν, μας λέει κορυφαίος δημοσκόπος.
Εμπλέκοντας την Καρυστιανού σε κομματικά παίγνια, κερδισμένη είναι μόνο η κυβέρνηση. Και φυσικά χαμένη η αντιπολίτευση, αφού όσοι τα διακινούν στέλνουν το μήνυμα της ανεπάρκειας των υφιστάμενων ηγεσιών των αντιπολιτευόμενων κομμάτων. Και προσθέτουν: αυτό που τα συστημικά κόμματα αποκαλούν «κανονικότητα» είναι αυτό στο οποίο οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη. Με την «κανονικότητα» πνίγονται, καίγονται, σκοτώνονται, χάνουν το σπίτι τους, το μαγαζί, τη δουλειά τους και αισθάνονται ότι ευνοημένοι είναι μόνο οι λίγοι, οι ισχυροί και οι ελίτ. Αν δεν το κατανοήσουν αυτό, η («έξω από το κουτί» της λογικής και της κανονικότητας) Ζωή Κωνσταντοπούλου θα ανεβαίνει, αφήνοντας τον Ανδρουλάκη και τον Φάμελλο να αναρωτιούνται τι δεν κάνουν καλά και να γκρινιάζουν…
protothema.gr
