ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΠΥΡΓΟΥ: «Ο ΑΣΩΤΟΣ ΥΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΥΕΥΣΠΛΑΧΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ!!»

Αγαπητοί μας συνεχίζουμε το ωραίο πνευματικό μας ταξίδι και την ευλογημένη μας πορεία, μέσα στο Ιερό και κατανυκτικό Τριώδιο το οποίο είναι μία περίοδο περισσυλογής, προσευχής, εγκρατείας καθώς επίσης πνευματικής αφύπνισης και εγρήγορσης και ΟΧΙ χορών…, διασκεδάσεων… και μεταμφιέσεων…, και εισερχόμεθα στην δεύτερη Κυριακή. Κυριακή του Ασώτου» επικράτησε να λέγεται. Με μία δεύτερη παραβολή ο Χριστός διδάσκει τους μαθητές Του αλλά και εμάς σήμερα. Άλλοι ερμηνευτές θεολόγοι χαρακτηρίζουν αυτήν «Παραβολή του Ασώτου Υιού» και άλλοι «Παραβολή του Σπλαγχνικού Πατέρα», ανάλογα με το πρόσωπο που θεωρούν ότι βαρύνει στη διήγηση και τα μηνύματά της.

Ένας πλούσιος πατέρας, λέει, είχε δύο γιους. Ο νεώτερος ζητάει κάποια μέρα το μερίδιό του από την πατρική περιουσία. Ο πατέρας δεν του το αρνείται. Το δίνει και ο γιος αποδημεί «εις χώραν μακράν». Εκεί σπαταλά όλη του την περιουσία σε μια ζωή άσωτη. Όμως δεν αργούν να έρθουν δύσκολοι καιροί, ημέρες πείνας, στη μακρινή χώρα. Για να γλιτώσει από τον λιμό ο Άσωτος Υιός, το πάλαι ποτέ αρχοντόπουλο, υπηρετεί έναν από τους πολίτες της χώρας εκείνης, σαν χοιροβοσκός. Το φαγητό του δυστυχώς δεν έχει καμιά σχέση με τα εδέσματα που τρώνε ακόμη και οι υπηρέτες στο πατρικό του σπίτι. Αυτός, αντίθετα, προσπαθεί μετά βίας να χορτάσει την πείνα του με ό,τι περισσεύει από τα ξυλοκέρατα, δηλαδή την τροφή των γουρουνιών.

Όμως Τα συλλογίζεται σε κάποια στιγμή όλα αυτά ο νέος της παραβολής. «Ελθών δε εις εαυτόν», συγκρίνει την τωρινή εξαθλίωση με την αλλοτινή δόξα του. Φέρνει στο νου του την εικόνα του Σπλαγχνικού Πατέρα του και παίρνει την μεγάλη απόφαση. Θα νικήσει τον εγωϊσμό του και θα γυρίσει στο πατρικό του σπίτι. Θα πέσει ικέτης στα πόδια του πατέρα του. Θα ζητήσει συγχώρεση. Θα παρακαλέσει για μια θέση ταπεινή, ανάμεσα στους υπηρέτες του αρχοντόσπιτου. Ειλικρινά, δεν θεωρεί τον εαυτό του άξιο να λέγεται δικός του γιος και ετοιμάζεται να του το δηλώσει.

«Άμ’ έπος, άμ’ έργον»! Επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι. Ο πατέρας δεν ξαφνιάζεται. Πάντα περίμενε την επιστροφή του ξενιτεμένου, άσωτου παιδιού του. Εύσπλαχνος καθώς είναι, δεν τον αφήνει να ταπεινωθεί, όπως εκείνος λογάριαζε. Αντίθετα, τον βάζει στο σπίτι. Διατάζει τους υπηρέτες να τον ντύσουν ξανά με την πρωτινή στολή του, την αρχοντική. Προστάζει να του φορέσουν και δαχτυλίδι (σύμβολο εξουσίας, δείγμα ότι ανήκει στον ίδιο περιφανή οίκο). Και δεν φτάνουν αυτά! Ορίζει να οργανωθεί μεγάλο γλέντι, για να γιορταστεί η επιστροφή του χαμένου του παιδιού. Μάλιστα, θυσιάζει τον «μόσχο τον σιτευτό», το μοσχάρι (ζώο πολύτιμο), που το έθρεφε για χρόνια πολλά. Όταν ο άλλος του γιος, ο μεγαλύτερος, το «καλό παιδί…» της οικογένειας, με φθόνο θα διαμαρτυρηθεί για την θερμή υποδοχή του νεώτερου αδελφού του, ο πατέρας του επισημαίνει πως θα έπρεπε και εκείνος να χαρεί. Και ξεδιπλώνει το σκεπτικό του: «Έπρεπε να ευφρανθούμε και να χαρούμε, γιατί ο αδερφός σου ήταν νεκρός κι αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε».

Πρόκειται για μια παραβολή ξεχωριστή, πλούσια σε ζωντανές εικόνες από την μια, γεμάτη αλληγορίες και συμβολισμούς από την άλλη. Οι Πατέρες την ερμηνεύουν ως εξής:: Πατέρας είναι ο Θεός. Εύσπλαγχνος, γεμάτος αγάπη για όλα τα παιδιά του, τους ανθρώπους. Τους αγαπά αδιακρίτως, «καλούς» και «κακούς». Σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου να βρεθεί κοντά του ή να απομακρυνθεί. Δεν κρατάει κανέναν δίπλα του, χωρίς την θέλησή του. Περιμένει όμως υπομονετικά πότε θα επιστρέψει ο καθένας που ξεστράτισε. Ο άνθρωπος συχνά αποδεικνύεται Άσωτος Γιος, σαν και αυτόν της παραβολής. Κρίνει κάποτε ότι μπορεί δήθεν να σταθεί μόνος στα πόδια του, δίχως να έχει ανάγκη τον Θεό.

Παίρνει το δρόμο του για χώρα, ζωή μακριά από την ζωείδωρη παρουσία Του. Στην αρχή ευφραίνεται χάρη σε παροδικές απολαύσεις. Σύντομα όμως αρχίζουν οι στερήσεις.

Τα ξυλοκέρατα ήταν η πρόχειρη και μοναδική ευτελής τροφή, που βρήκε ο Άσωτος Υιός. Τροφή αταίριαστη σε ανθρώπους. Η γεύση τους είναι γλυκιά στην αρχή, στο περίβλημα. Στην συνέχεια έχουν υφή αχυρένια και γεύση αποκρουστική. Με ξυλοκέρατα μοιάζει και η αμαρτία. Στην αρχή ο άνθρωπος απολαμβάνει την γεύση της. Δεν αργεί ωστόσο να διαπιστώσει πως «τα οψόνια της αμαρτίας, θάνατος».

Όσο μακριά απ’ τον Θεό κι αν βρεθεί ο άνθρωπος, όσο πολύ και αν έχει τρυγήσει τους καρπούς της αμαρτίας δεν έχει παρά να «έλθει εις εαυτόν». Να συναισθανθεί την θέση του, αλλά να μην απελπιστεί. Η μόνη σωτήρια λύση στο αδιέξοδό του είναι η μετάνοια. Η επιστροφή, δηλαδή, στο σπίτι του Θεού Πατέρα.

Ο καθένας μας ας είναι βέβαιος ότι ο Θεός περιμένει να μας δεχτεί ξανά στην Βασιλεία Του. Να μας ντύσει και πάλι με «την στολήν την πρώτην». Να μας ξαναφορέσει το δαχτυλίδι, τον «αρραβώνα του Πνεύματος», το αναγνωριστικό σημάδι της υιοθεσίας. Να μας ξαναδεχτεί στο μεγάλο πανηγύρι που παραθέτει για κάθε μετανοημένο αμαρτωλό. Να μας κάνει ομοδίαιτους στο απερίγραπτο Δείπνο της Βασιλείας Του!

Εξάλλου, για αυτή την επιστροφή του μεγάλου δραπέτη του Παραδείσου κοντά Του θυσίασε τον «μόσχο τον σιτευτό», τον μονογενή Υιό Του. Απέδειξε έτσι περίτρανα την Ευσπλαγχνία Του.

Ο Χριστός απευθύνει σε όλους μας μια σαφή πρόσκληση, έστω και κρυμμένη πίσω από το γράμμα της παραβολής: όσοι «πήραμε την ζωή μας λάθος», να αλλάξουμε ζωή. Πρότυπα μετάνοιας υπάρχουν άπειρα. Ο Ευγνώμων Ληστής, που την τελευταία κρίσιμη ώρα λήστεψε… και τον Παράδεισο. Ο πρώην κακοποιός, Άγιος Μωϋσής ο Αιθίοπας. Η προηγουμένως πόρνη, Οσία Μαρία η Αιγυπτία. Ο αρχικά σφοδρός διώκτης των Χριστιανών, ο θεοφόρος Απόστολος Παύλος. Στο χέρι μας λοιπόν είναι να περάσουμε την θύρα της μετάνοιας. Η περίοδος του Τριωδίου η οποία διανύουμε θα ήταν μια καλή αφορμή.

Αν είναι κάτι να κρατήσουμε από την παραβολή αυτή του Ασώτου, αγαπητοί μας φίλοι και Χριστιανοί μας, ας είναι τούτο:

Όσο χαμηλά και αν φθάσουμε με τις επιλογές μας, όσο βαριά και αν αμαρτήσουμε, όσο και αν απαρνηθούμε τον Θεό με λόγια και με έργα ας μην ξεχάσουμε ποτέ, ας θυμόμαστε πάντοτε, πως σε εκείνο το ευλογημένο, το στοργικό, το ζεστό, το πατρικό μας σπίτι δυο μάτια ακόμη περιμένουν με πόνο, με ενδιαφέρον, με μακροθυμία, με ειλικρινή και αμέτρητη αγάπη. Περιμένουν όχι τόσο το να φτάσουμε στο σπίτι όσο το να δουν ότι κάνουμε βήμα προς αυτό. Τότε η Πατρική φιγούρα αφού μας δει, ακόμη και από απόσταση, πρώτη θα τρέξει με ευσπλαχνία να μας αγκαλιάσει, να μας καταφιλήσει, να μας συγχωρέσει, να μας ντύσει με τα ρούχα τα Βασιλικά!

Αυτόν τον μεγάλο και μοναδικό Θεό έχουμε «Οικτίρμονα και ελεήμονα, μακρόθυμο και πολυέλεο». Τέτοιου Πατέρα είμαστε παιδιά γνήσια. Κοντά Του μόνο θα συναντήσουμε το πρόσωπο της αληθινής ευτυχίας, εκείνης που σιγοκαίει εσωτερικά στη γήϊνη πραγματικότητα και που θεριεύει όταν κάθε τι άλλο δε θα μας συνοδεύει πια”. Ας μιμηθούμε όλοι το παράδειγμα αυτού του ανθρώπου του ασώτου Υιού, όσο μεγάλα και αν είναι τα αμαρτήματά μας. Ας μην απογοητευόμαστε. Αρκεί να αλλάξουμε ζωή και να μετανοήσουμε ειλικρινά! Έτσι θα κατακτήσουμε την Ουράνια Βασιλεία. Αμήν!

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΔΙΟΤΙ ΛΙΓΟ-ΠΟΛΥ ΟΛΟΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΥΤΗ ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ!! ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΚΑΙ ΓΚΡΙΖΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΩΣ ΑΛΛΟΙ ΑΣΩΤΟΙ ΥΙΟΙ… ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΡΙΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΪΚΗ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΩΣ ΑΤΟΜΑ ΩΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΩΣ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΥΛΟΓΕΙ!

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ