ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΠΥΡΓΟΥ: Πέμπτη 17 Μαρτίου 2022 εορτή του Αγίου Αλεξίου

Αγαπητοί μας φίλοι και Χριστιανοί μας ευλογημένοι, στις 17 Μαρτίου κάθε χρόνο μέσα στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, εορτάζει την Ιερή μνήμη του οσίου Αλεξίου, του ανθρώπου του Θεού και τιμά έτσι ένα σπάνιο στολίδι στη χορεία των Αγίων της! Αν πραγματικά θέλουμε να γίνουμε άνθρωποι του Θεού, τότε οπωσδήποτε θα πρέπει να γνωρίσουμε το θαυμαστό βίο, εκείνου που η επίγεια βιωτή του, του εξασφάλισε κατά Θεϊκή επιταγή την Θεόκλητη προσωνυμία: «Ο Άνθρωπος του Θεού», αφού η Υπεραγία Θεοτόκος και ο ίδιος ο Κύριος με τη φωνή Του, τον αποκάλυψε, τον ονόμασε και τον υπέδειξε στον Χριστιανικό λαό της Ρώμης.

Αυτός είναι ο ακριβής τίτλος, με τον οποίο έμεινε στη μνήμη και την παράδοση της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ο όσιος Αλέξιος άνθρωπος του Θεού. Ο άνθρωπος, που έζησε μόνο για το Θεό, άγνωστος μέσα στους ανθρώπους, ακόμα και στους πιο δικούς του. Ο βίος και η πολιτεία του αγίου Αλεξίου όπως θα δούμε και παρακάτω μόνο σαν μυθιστόρημα μπορεί να φανεί σε όσους δεν μπορούν να εξηγήσουν βαθύτερα την άσκησή του. Πολύ περισσότερο που ο άγιος Αλέξιος δεν έφυγε στην έρημο, συντροφιά με τα αγρίμια, αλλά έζησε μέσα στους ανθρώπους, κρατώντας τελείως άγνωστο τον εαυτό του. Ο άγιος Αλέξιος, ο άνθρωπος του Θεού, είναι ένας από τους δημοφιλέστερους αγίους των πρώϊμων Χριστιανικών χρόνων, για αυτό και τα αγιολογικά και υμνογραφικά κείμενα είχαν ευρύτατη διάδοση και απήχηση στο πιστό πλήρωμα της Εκκλησίας.

Ο Όσιος Αλέξιος γεννήθηκε στη Ρώμη κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Αρκαδίου (395 – 408 μ.Χ.) και Ονωρίου (395 – 423 μ.Χ.) από ευσεβείς και εύπορους γονείς. Ο πατέρας του Ευφημιανός ήταν συγκλητικός, φιλόπτωχος και συμπαθής, ώστε καθημερινά παρέθετε τρεις τράπεζες στο σπίτι του για τα ορφανά, τις χήρες και τους ξένους που ήταν πτωχοί. Η γυναίκα του ονομαζόταν Αγλαΐς και ήταν άτεκνη. Στη δέησή της να αποκτήσει παιδί, ο Θεός την εισάκουσε. Και τους χάρισε υιό. Αφού το παιδί μεγάλωσε και έλαβε την κατάλληλη παιδεία, έγινε σοφότατος και Θεοδίδακτος. Όταν έφθασε στη νόμιμη ηλικία, τον στεφάνωσαν με θυγατέρα από βασιλική και ευγενική γενιά. Το βράδυ όμως στο συζυγικό δωμάτιο ο Όσιος, αφού πήρε το χρυσό δακτυλίδι και την ζώνη, τα επέστρεψε στην σύζυγό του και εγκατέλειψε τον κοιτώνα. Παίρνοντας αρκετά χρήματα από τα πλούτη του έφυγε με πλοίο περιφρονώντας την ματαιότητα της επίγειας δόξας. Καταφθάνει στην Λαοδικεία της Συρίας και από εκεί στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας.

Εκεί ο Όσιος Αλέξιος μοίρασε τα χρήματα στους πτωχούς, ακόμη και τα ιμάτιά του και, αφού ενδύθηκε με κουρελιασμένα και χιλιομπαλωμένα ρούχα, κάθισε στο νάρθηκα του ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου, ως ένας από τους πτωχούς. Προτίμησε έτσι να ζει με νηστεία όλη την εβδομάδα και να μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων κάθε Κυριακή, ενώ μόνο τότε έτρωγε λίγο άρτο και έπινε λίγο νερό. Οι γονείς του όμως τον αναζητούσαν παντού και έστειλαν υπηρέτες τους να τον βρουν. Στην αναζήτησή τους έφθασαν μέχρι το ναό της Έδεσσας, χωρίς ωστόσο να τον αναγνωρίσουν. Οι δούλοι επέστρεψαν άπρακτοι στη Ρώμη, ενώ η μητέρα του Αλέξιου με οδύνη, φορώντας πτωχά ενδύματα, καθόταν σε μια θύρα του σπιτιού πενθώντας νύχτα και ημέρα. Το ίδιο και η νύφη, που φόρεσε τρίχινο σάκκο και παρέμεινε κοντά στην πεθερά της.

Ο Όσιος Αλέξιος για δεκαεπτά χρόνια παρέμεινε στο νάρθηκα του ναού της Θεοτόκου ευαρεστώντας το Θεό. Και μια νύχτα η Θεοτόκος παρουσιάστηκε στον προσμονάριο του ναού σε όνειρο και του ζήτησε να τον φέρει μέσα στο ναό τον άνθρωπο του Θεού. Τότε ο προσμονάριος, αφού βγήκε από το ναό και δεν βρήκε κανένα παρά μόνο τον Αλέξιο, εδεήθηκε στη Θεοτόκο να του υποδείξει τον άνθρωπο, όπως και έγινε. Τότε πήρε από το χέρι τον Όσιο Αλέξιο και τον εισήγαγε στο ναό με κάθε τιμή και μεγαλοπρέπεια. Μόλις ο Όσιος κατάλαβε ότι έγινε γνωστός εκεί, έφυγε κρυφά και σκέφτηκε να πάει στην Ταρσό, στο ναό του Αγίου Παύλου του Αποστόλου, όπου εκεί θα ήταν άγνωστος. Αλλα όμως σχεδίασε η Θεία Πρόνοια. Γιατί βίαιος άνεμος άρπαξε το πλοίο και το μετέφερε στη Ρώμη. Βγαίνοντας από το πλοίο κατάλαβε ότι ο Κύριος ήθελε να επανέλθει ο Αλέξιος στο σπίτι του.

Όταν συνάντησε τον πατέρα του, που δεν αναγνώρισε τον υιό του, του ζήτησε να τον ελεήσει και να τον αφήσει να τρώει από τα περισσεύματα της τράπεζάς του. Με μεγάλη προθυμία ο πατέρας του δέχθηκε να τον ελεήσει και μάλιστα του έδωσε κάποιο υπηρέτη για να τον βοηθάει. Κάποιοι δούλοι από την οικία τον πείραζαν και τον κορόιδευαν, όμως αυτό δεν τον ένοιαζε. Έδινε την τροφή του σε άλλους, παραμένοντας όλη την εβδομάδα χωρίς τροφή και νερό, και μόνο μετά την Κοινωνία των Θείων και Αχράντων Μυστηρίων δεχόταν λίγο άρτο και νερό. Έμεινε λοιπόν για δεκαεπτά χρόνια στον πατρικό οίκο χωρίς να τον γνωρίζει κανένας. Όταν έφθασε ο καιρός της κοιμήσεώς του, τότε κάθισε κι έγραψε σε χαρτί όλο το βίο του, τους τόπους που πέρασε, αλλά και κάποια από τα μυστικά που γνώριζαν μόνο οι γονείς του.

Κάποια Κυριακή, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος τελούσε τη Θεία Λειτουργία, ακούσθηκε φωνή από το Άγιο Θυσιαστήριο, που καλούσε τους συμμετέχοντες να αναζητήσουν τον άνθρωπο του Θεού. Την Παρασκευή ο Όσιος Αλέξιος παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Θεού, ενώ το απόγευμα της ίδιας μέρας οι πιστοί βασιλείς και ο Αρχιεπίσκοπος προσήλθαν στο ναό για να δεηθούν στο Θεό να τους αποκαλύψει τον άγιο άνθρωπο του Θεού.

Τότε μια φωνή τους κατηύθυνε στο σπίτι του Ευφημιανού. Λίγο αργότερα οι βασιλείς μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο έφθασαν στο σπίτι του Ευφημιανού, προξενώντας μάλιστα την απορία της γυναίκας και της νύφης του για την παρουσία τους εκεί, και ρώτησαν τον Ευφημιανό . Όμως εκείνος, αφού ρώτησε πρώτα τους υπηρέτες, είπε ότι δεν γνώριζε τίποτα. Στην συνέχεια ο υπηρέτης που φρόντιζε τον Όσιο Αλέξιο, παρακινούμενος από Θεία δύναμη ανέφερε τον τρόπο ζωής του πτωχού, τον οποίο εξυπηρετούσε.

Τότε ο Ευφημιανός χωρίς να γνωρίζει ότι ο Όσιος είναι ήδη νεκρός, αποκάλυψε το πρόσωπο αυτού, που έλαμπε σαν πρόσωπο αγγέλου. Στο χέρι του Οσίου μάλιστα είδε χαρτί, που δεν μπόρεσε να αποσπάσει. Στη συνέχεια ανέφερε στους επισκέπτες του ότι βρέθηκε ο άνθρωπος του Θεού. Οι βασιλείς και ο Αρχιεπίσκοπος τότε εδεήθησαν στον Όσιο να τους επιτρέψει να δουν το χαρτί που είχε στο χέρι του. Μόλις ο αρχειοφύλακας πήρε στο χέρι του το χαρτί, ο Ευφημιανός αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για τον υιό του, τον οποίο αναζητούσε χρόνια τώρα, και μεγάλο πένθος έπεσε στην οικογένειά του. Θρήνος μεγάλος και από την γυναίκα και τη νύφη του.

Ο Βασιλεύς Ονώριος και ο Αρχιεπίσκοπος μετέφεραν το τίμιο λείψανο του Οσίου στο μέσο της πόλεως και κάλεσαν όλο το λαό για να έλθει να προσκυνήσει και να λάβει ευλογία. Όσοι προσέρχονταν και ασπάζονταν το τίμιο λείψανο, άλαλοι, κουφοί, τυφλοί, λεπροί, δαιμονισμένοι, όλοι θεραπεύονταν. Βλέποντας αυτά τα θαύματα οι πιστοί δόξαζαν τον Θεό. Ήταν τόσος ο κόσμος που προσερχόταν για να δει το τίμιο λείψανο, που δεν μπορούσαν να το μεταφέρουν στο ναό του Αγίου Βονιφατίου για να το ενταφιάσουν. Έριξαν ακόμη και χρυσό και άργυρο στον κόσμο για να του αποσπάσουν την προσοχή, αλλά μάταια. Όταν πια μεταφέρθηκε το τίμιο λείψανο στο ναό, για επτά μέρες γιόρταζαν πανηγυρικά και στην γιορτή συμμετείχαν οι γονείς και η νύφη. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε το τίμιο λείψανο σε θήκη φτιαγμένη από χρυσό, άργυρο και πολύτιμους λίθους. Αμέσως άρχισε να ευωδιάζει και να αναβλύζει μύρο, το οποίο έγινε ίαμα και θεραπεία για όλους. Η Κάρα του Οσίου Αλεξίου δωρήθηκε στη Μονή Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων το 1398 μ.Χ. από τον Αυτοκράτορα Μανουήλ τον Παλαιολόγο. Κατά την πυρπόληση της Μονής από τους Οθωμανούς το 1585 μ.Χ. διασώθηκε από δύο μοναχούς και φυλάσσεται μέχρι σήμερα.

Αγαπητοί μας όπως είδαμε και παραπάνω, ο άγιος Αλέξιος θέλησε να είναι απόλυτα συνεπής προς όσα ο Ιησούς Χριστός λέγει στα Ευαγγέλια για τέλεια αποταγή και ταπείνωση. Στο παράδειγμα του αγίου Αλεξίου υπάρχει απροσμέτρητο πνευματικό βάθος και Θείος έρωτας, που νικάει κάθε άλλη επίγεια σχέση και αγάπη. Τέτοιες πράξεις, αν δεν μπορούμε να τις μιμηθούμε, δεν είναι όμως λίγο να τις θαυμάζουμε. Αλλά και να λυπούμαστε, γιατί εμείς δεν έχομε την υπομονή και την πίστη των Άγιων. Για αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, εορτάζει και τιμά τους Άγιους, για να μας δίνει ευκαιρίες να είμαστε πάντα μαζί τους. Εκείνοι είναι οι φίλοι του Χριστού και οι ευεργέτες μας, και εμείς με την ευχή και την πρεσβεία τους ζητούμε από το Θεό, «ίνα και των της δόξης στεφάνων αυτοίς κοινωνήσωμεν».

Ο άνθρωπος χωρίς Χριστό κατασκευάζει έναν κόσμο που γίνεται κόλαση και ταλαιπωρία. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού γιατρεύει την ψυχή και το σώμα μας από την φθορά της αμαρτίας. Ο Χριστός είναι αγάπη. Η αγάπη δεν μας ταλαιπωρεί.

Ας προσευχόμαστε λοιπόν εντατικότερα στους Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας και μάλιστα αυτή την κρίσιμη περίοδο που συνεχίζετε ακόμη η πανδημία του Κορωνοϊου και δοκιμάζονται εδώ και ένα χρόνο σκληρά οι αντοχές μας να έχουμε θάρρος, ας έχουμε πίστη, ας έχουμε αγάπη στις αποκαλυπτικές ημέρες που απαιτούν μετάνοια, υπομονή και εμπιστοσύνη μόνον στον Θεό!

Μην μας κυριεύει πανικός, είναι ο χειρότερος σύμβουλος στις κρίσιμες αυτές στιγμές. Η απελπισία και η απογοήτευση, λέει ο Άγιος Πορφύριος, είναι το χειρότερο πράγμα. «Σας πιάνει φοβία και απογοήτευση; συνεχίζει, Στραφείτε στον Χριστό. Αγαπήστε τον απλά, ταπεινά, χωρίς απαίτηση και θα σας απαλλάξει ο Ίδιος. Μην διαλέγετε αρνητικούς τρόπους για την διόρθωση σας..».

Ας δείξουμε υπευθυνότητα, προσοχή και αυτοσυγκράτηση. Η μεγάλη προσπάθεια που γίνεται από όλους είναι ακόμη και με την διαμονή μας στο σπίτι, να περιορίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, την διασπορά του ιού. Είναι ευθύνη όλων να προστατεύσουμε κυρίως τους ηλικιωμένους και τους ασθενέστερους, αυτούς που κινδυνεύουν δηλαδή περισσότερο. Είναι στιγμές που χρειάζεται η προσευχή όλων μας ενωμένη να ανέβει ως θυμίαμα στον Ουρανό και ο Πανάγαθος Θεός να την ακούσει και να μας απαλλάξει από τον πειρασμό και τον ύπουλο εχθρό που εδώ και ένα χρόνο τώρα μας απειλή.

Η πίστη στην Παναγία και στους αγίους μας, ιδιαιτέρως στον Άγιο Σπυρίδωνα που έσωσε τον λαό από την θανατηφόρα πανώλη στην Κέρκυρα όπως και ο Άγιος Χαράλαμπος στον Πύργο μας, οι οποίοι μας δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε και δεν είναι άλλος από την μετάνοια και την προσευχή ακόμη και από σπίτια μας και αυτή την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, είναι το δικό μας πνευματικό όπλο. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι δοκιμασίες και οι πειρασμοί στην ζωή μας, είναι μια καλή ευκαιρία να αναθεωρήσει ο κάθε Χριστιανός τη στάση της ζωής του, προκειμένου να απαλλαγεί από τον εγωϊσμό, την αλαζονεία την κατάκριση και την συκοφαντία. Τώρα όμως προέχει να καλλιεργήσουμε την ατομική ευθύνη ώστε όλοι να εξέλθουμε με την χάρη του Θεού και τις πρεσβείες του Αγίου Αλεξίου νικητές από μία ακόμα δοκιμασία από τον λοιμό του κορωνοϊού και να θυμάσται σύμφωνα με τον Γέροντα Παϊσιο ότι: «μετά την μπόρα την δαιμονική, θα έρθει η λιακάδα η Θεϊκή». Αμήν!

Ἀπολυτίκιον Ήχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐκ ῥίζης ἐβλάστησας, περιφανοῦς καί κλεινῆς, ἐκ πόλεως ἤνθησας, βασιλικῆς καί λαμπρᾶς, Ἀλέξιε πάνσοφε· πάντων δ᾽ ὑπερφρονήσας, ὡς φθαρτῶν καί ῥεόντων, ἔσπευσας συναφθῆναι, τῷ Χριστῷ καί Δεσπότῃ. Αὐτόν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!

Σύμφωνα με το θρύλο της Αγίας Λαύρας, η Ελληνική Επανάσταση ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 1821, όταν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα. Στις 17 Μαρτίου του Αγίου Αλεξίου, πανηγύριζε η Ιερά Μονή όπου και η τίμια Κάρα του Αγίου. Εκεί βρίσκονταν πλήθος κόσμου ως προσκυνητές, μετά από ολονυχτία και δοξολογία. Στη Μονή ήταν όλες οι προσωπικότητες της Πελοποννήσου και ο Π.Π. Γερμανός. Μετά την δοξολογία τελέστηκε αυτό που αναφέρεται ως ορκωμοσία στην Αγία Λαύρα. Την ίδια μέρα, του Αγίου Αλεξίου, ο Υψηλάντης κάνει δοξολογία και υψώνει τη σημαία του στο Βουκουρέστι.

Τρίτη συγκυρία στις 17 Μαρτίου 1821, στην Αρεόπολη της Μάνης. Μετά τη λειτουργία για την εορτή του Αγίου Αλεξίου, οι Μανιάτες υψώνουν επαναστατική σημαία και ξεκινούν για συνάντηση με τον Κολοκοτρώνη και κατάληψη της Καλαμάτας! Η ημέρα εορτής του Αγίου, ήταν η αφορμή να γίνουν τρεις ταυτόχρονες ορκωμοσίες σε τρία διαφορετικά σημεία του Ελληνισμού, που σχετίζονται άμεσα με το στρατιωτικό σκέλος της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας.

Επομένως ο Άγιος Αλέξιος που εορτάζεται στις 17 Μαρτίου είναι ο Άγιος των Ορκωμοσιών της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, ενώ η μέρα του Ευαγγελισμού, 25 Μαρτίου, είναι η ημέρα των πολιτικών πράξεων της Επανάστασης. Τέλος αγαπητοί μας πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Άγιος Αλέξιος είναι ο πολιούχος της μαρτυρικής πόλης των Καλαβρύτων και ο Άγιος που θεραπεύει από την ασθένεια της Πανούκλας, όπως και ο δικός μας Πολιούχος ο Άγιος Χαράλαμπος!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΨΥΧΟΦΕΛΗ ΚΑΙ ΟΛΟΦΩΤΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΛΕΞΙΟ ΤΗΝ ΑΛΕΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΕΚΟ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΖΗΣΕ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΧΘΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. ΑΜΗΝ!

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ