Το 2013 καταργήθηκε ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας στα πλαίσια ενός ακατανόητου “εξορθολογισμού”. Η στεγαστική προστασία πέρασε στον τότε ΟΑΕΔ (σήμερα ΔΥΠΑ). Τώρα, τι σχέση έχουν οι πολιτικές απασχόλησης με τη στέγη, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Σήμερα, σε συνθήκες στεγαστικής κρίσης η χώρα δε διαθέτει έναν Οργανισμό που θα ενισχύει την προσφορά κατοικίας. Δείτε τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, εκεί που ανεξάρτητα από τι πιστεύουν, δε χαρακτηρίζονται από ιδεοληψίες.
Γράφει ο Κώστας Καλλίτσης στην “Καθημερινή”.
”….η Πορτογαλία δίνει 2,7 δισ. από το Ταμείο Ανάκαμψης και κατασκευάζει 26.000 κοινωνικές κατοικίες, η Ισπανία 1 δισ. για 20.000 κατοικίες, η Ιταλία 1 δισ. για 10.000 κατοικίες, συνολικά 7 χώρες της Ε.Ε. δαπανούν 5,5 δισ. για να ενισχύσουν την προσφορά σπιτιών με προγράμματα κοινωνικής κατοικίας.
Στα καθ’ ημάς, κοινωνικές κατοικίες δεν υπάρχουν, οργανισμός που να επιμελείται του θέματος δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει η έγνοια. Υπάρχουν λεφτά…”
Τη στιγμή δηλαδή που η κοινωνική κατοικία επιστρέφει στην Ευρώπη, εδώ, η δημόσια παρέμβαση περιορίζεται κυρίως στην επιδότηση της ζήτησης διατηρώντας τελικά σε υψηλά επίπεδα τις τιμές των ακινήτων και τα ενοίκια.
Στη διαχείριση του στεγαστικού προβλήματος αποτυπώνεται η βίαιη συρρίκνωση της δημόσιας παρέμβασης. Το κράτος ( συμπεριλαμβανομένης και της αυτοδιοίκησης) εγκαταλείπει σταδιακά την άσκηση δημόσιων πολιτικών στα πεδία της ενέργειας, των δημοσίων επιχειρήσεων, της υγείας, της επικουρικής ασφάλισης, της ανώτατης εκπαίδευσης. Παράλληλα εκχωρεί στον ιδιωτικό τομέα περιουσιακά στοιχεία και υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηρόδρομος, τηλεπικοινωνίες, οδικό δίκτυο), με αποτέλεσμα σ’ ένα περιβάλλον επάλληλων κρίσεων να έχει απωλέσει βασικά εργαλεία ανάπτυξης, οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.
Ο Κώστας Διαμαντόπουλος είναι Περιφερειακός Σύμβουλος, πρώην Διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Ηλείας
