Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη….
Ήτανε μια φορά μια Ελλάδα…
Μια φτωχή Χώρα αλλά με υγεία, χωρίς πανδημίες, χωρίς ΜΚΟ, χωρίς Εύες, χωρίς ΠαπΑντώνηδες, χωρίς πυροτεχνήματα …
Που τα παιδιά έλεγαν τα κάλαντα για να πάρουν την δεκάρα τους και τον λαδάτο χειροποίητο κουραμπιέ από την φτωχική αλλά καλοσυνάτη κυρά…
Που αγκαλιάζονταν με αγάπη χωρίς περιορισμούς και απαγορεύσεις…
Που αγκαλιάζονταν δίπλα στο μαγκάλι με τα λίγα κάρβουνα για να ζεστάνουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα….
Που όλη η οικογένεια φορούσε τα γιορτινά της και πήγαινε στην εκκλησία για να ακούσει “η γέννησή σου Χριστέ ο Θεός ημών…”
Που φιλιόντουσαν μετά την εκκλησία ευχόμενοι Χρόνια Καλά….
Που κάθονταν όλοι μαζί, να απολαύσουν το φτωχικό νόστιμο σπιτικό φαγητό….
Που μετά το τραπέζι όλοι μαζί χόρευαν για να γιορτάσουν…
Τελικά πότε ήταν καλύτερα; Πριν ή τώρα;
Καλά Χριστούγεννα…
ΗΛΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
