Η δασκάλα στην τάξη του Τοτού λέει.
-Και τώρα, παιδιά, θέλω να ανοίξετε τα πρόχειρα τετράδιά σας και το καθένα σας να γράψει από ένα τετράστιχο, για να δω αν καταλάβατε τί είναι η ομοιοκαταληξία..
Έσκυψαν τα παιδιά, άρχισαν να γράφουν, σε λίγο υψώθηκαν τα πρώτα χέρια…
-Διάβασε, Γιωργάκη, τί έγραψες… ωραία, διάβασε, Ελενίτσα…? πολύ καλά…?
Ρώτησε κάμποσα παιδιά, διάβασαν τί έγραψαν, είπε σε άλλα »μπράβο», διόρθωσε κάποια άλλα, οπότε να κι ο Τοτός, σηκώνει το χέρι του να διαβάσει κι αυτός το δικό του τετράστιχο.
«Ωχ !γύρευε τί θα έγραψε πάλι…»σκέφτηκε η δασκάλα. Όμως του έδωσε την άδεια και ο Τοτός άρχισε να διαβάζει με στόμφο.
-Πήγα στην ακροθαλασσιά
για να μαζέψω μύδια
μα ήλθε κύμα ξαφνικό και μου βρεξε τα…γόνατα.
Παίρνει ανάσα η δασκάλα που παραλίγο να λιποθυμήσει, κάνει τάχα την ψύχραιμη και του λέει.
-Πολύ ωραία σύλληψη ιδέας, Τοτό, μπράβο γιαυτό. Ως προς την ομοιοκαταληξία όμως…?τί να σου πω? Πιστεύω ότι μια άλλη λέξη στο τέλος θα πήγαινε καλύτερα.. Να, ας πούμε να έλεγες κάτι για «κοχύλια» ή για «παιχνίδια» θα ταίριαζε πιο πολύ με τη λέξη «μύδια» κατάλαβες?
-Μμμμ! Είχα εγώ, κυρία, λέξη να βάλω! Αλλά τί να σας κάνω που το κύμα δεν πήγε μέχρι εκεί πέρα…?
Κόκαλο η δασκάλα.
